Nu droomde ik dat ik in een klooster was, maar het had de plattegrond van het gebouw van mijn lagere school. Ik liep er anoniem rond, het was gevuld met allemaal nieuwe mensen, maar zag plotseling de oude zuster C. Die begon tegen mij te praten alsof er niks was veranderd en toen ging ze weer, de zondagse dienst begon. O, het was zondag, maar ik was toch niet van plan om mee te doen. Dus ik dwaalde wat door het gebouw en ving door de microfoons flarden van een alternatieve, spirituele viering op. Ik keek een ruimte in, wat vroeger een bloeiende binnentuin was en waar nu een soort van bruin grint lag en er was een raster over de vloer gelegd. Ik dacht: waarom is dit nodig geweest? In de werkelijkheid was dit de oude aula van mijn lagere school.
Toen herinnerde ik me, dat ik mijn fiets hier had achtergelaten, dus ik vroeg iemand, de dienst was voorbij, of ik even mocht kijken. En ja, daar stond het, helemaal achterin, in een hoekje en achterop bepakt met kampeerspullen. Die is van mij! zei ik, mag ik naar binnen lopen en het ophalen? Vooruit, ga je gang, was het antwoord. Ik stond bij mijn fiets en realiseerde me dat ik mijn fietssleutel thuis had achtergelaten dus hem toch niet mee kon nemen. Toen dreigde ze de fiets af te voeren en waarom was ik niet eerder gekomen, hij stond daar al zes dagen? Omdat ik ziek ben geworden en niet de energie had om deze naar huis te fietsen. Nu stond het gebouw in de buurt van mijn oude theologische faculteit, dus dat was bergje op en af naar huis. Er zat een jonge religieuze vrouw in een habijt van de kapucijnen op een tafel langs de kant met haar benen te wiebelen. ‘Jij had eerder moeten komen’, herhaalde ze enkele malen waarop ik steeds antwoordde: ‘Ik was ziek, dat kon niet’. Toen ze het weer herhaalde schoot ik uit mijn slof en riep: ‘Jij wordt zo’n enge religieus, pas maar op, jij wordt eng, jij!' Ze zei weer: 'Je had eerder moeten komen!' En toen kwam er iets binnen van wat ik had gezegd, ze sprong van het tafeltje af, keek mij woedend en streng aan en vroeg: 'Wat bedoel je?!!' En zo schrok ik wakker.
.... Tijdens het opschrijven dacht ik aan mijn ervaring dat ik in een leeg Sydney OperaHouse gedwaald heb terwijl er door de microfoons levende muziek klonk, ik kwam er niemand tegen en dacht dat er achter de gesloten deuren in de orkestbak misschien geoefend werd. Verder laat ik de droom maar voor wat het is. Het voelt aan als een goede verwerking van allerlei fragmenten uit mijn leven, dat heet dan toch de ‘helende kracht van dromen’, zeggen ze in sommige kringen. Ik vraag mij nu af in hoeverre het liedje You Do You van Jason Mraz een rol heeft gespeeld in het maken van mijn droom. Dat had ik vroeg in de ochtend bekeken en moest erom glimlachen. In de videoclip zie je hem beginnen bij een groen scherm, lopend (Walking forward, take two, zegt hij) en dan worden er allemaal dingen geprojecteerd en komt hij in allerlei werkelijkheden: eerst een gewone straat waarin hij wandelt, maar dan ook op een getekende raket in het heelal, en rijdend op een grote poes.
Ik bekijk het filmpje nu weer een keer: het witte vliegend paard Pegasus,het rijdier van de dichters, een regenboog. Ik moet nu bijna grijnzen. Het is evident dat dit liedje die droom mede gemaakt heeft! Na beluistering ervan viel ik weer in slaap. Dat een gedeelte ervan getekend is, vind ik leuk en wijst mij ook op de kracht van de ‘graphic novels’ waar ik deze tijd heel veel mee bezig ben. De woorden van het liedje: het is zo duidelijk als wat dat die voor een droom zorgde waarin ik inderdaad allerlei flarden verleden en heden (niet kunnen kamperen, nu, en het is zondag) in verwerk. You do You and I do Me. Mooi, deze droomarbeid!
