Jeetje. Ik heb mijn portie inspiratie voor vandaag wel weer binnen. In de vroege ochtend is het en ik hoor nu het rustig getjilp van de mussen in een mild zonnetje zo te zien, zo tjilpen ze tenminste, genoegelijk en tevreden, zo van : dit wordt een aangename dag! Ik zag Melissa Etheridge, die dus ook ‘Stay at Home'-concertjes geeft en het eerste wat ik zie is, met haar dochter Baily, Fix You van Coldplay. Wat?... Zij heeft dus een dochter, nu 23 jaar. Ik ken Melissa alleen van heel vroeger, ze was te hard voor mijn luisterend oor, één cd’tje bezit ik van haar, maar in mijn omgeving was ze heel populair. Ze was een ‘lesbisch icoon'.
In een concertje voor Janis Joplin, in een kamer die ze nu speciaal voor de thuisconcerten heeft ingericht, vol herinneringspul zoals oude kralen van Janis Joplin, muziektrofeeën, oude posters van haarzelf, zegt ze in een tussenzin hoezeer ze Kris Kristofferson waardeert als songwriter (ik ook, van hem heb ik wel meerdere LP’s) en dat hij ook even haar boyfriend was, zoals dat ging in de sixties. Aha! dus toch geen die-hard lesbo, zoals indertijd mijn beeld was. Maar ik loop vooruit: ze zingt dus een zacht nummer met haar dochter, die dat voor het eerst voor de camera doet in deze Coronatijd, zoals ik haar nog nooit gehoord heb en dat smaakt naar meer. Ik klik Gently we row aan en daarvan krijg ik een brokje in mijn keel: de anekdote die ze tevoren verteld over haar dochter die erbij was toen ze het componeerde, ze was toen twaalf en hoe ze het daarna met haar dochter Bailey zingt... In deze Coronatijd doet muziek hetzelfde met me als toen: het brengt me direct bij mijn gevoel en het brengt me ook terug bij mijn jongere zelf...
Ze doet dus een eerbetoon aan Janis Joplin en vertelt erin dat ze deze bijna in een film vertolkt heeft, dat is niet door gegaan, dat ze in 2005 zware chemo had om borstkanker te bestrijden en dat ze toch ging zingen op de Grammy-awards: ‘Take a piece of my heart’. In dit thuisconcert zijn daar alleen haar dochter die is overgevlogen naar LA en nu de techniek doet en Linda, ik neem aan haar vriendin. Haar verhaal brengt je terug naar de tijd van toen en dan zingt ze het en het lijkt of al die mensen waarover ze praat, een uitzinnig publiek en ook Janis Joplin zelf, de ruimte mee vullen.
En daarna kwam ik vanzelf in dat optreden waarover ze net vertelde: samen met Joss Stone, met haar kale hoofd en diamanten in haar oren en je ziet het er niet vanaf dat ze halverwege bijna geen energie meer had om verder te zingen en ze heel stil ging staan, in haar herinnering, om die laatste schreeuw in het lied te volbrengen.
Tot slot zie ik haar met haar dochter ‘Teach your children’ zingen, dat aloude liedje van Crosby,Still, Nash &Young dat me ook dierbaar is... Dit was weer een wandeling door mijn eigen memory-lane. Ik zie dat ze héél veel thuisconcerten heeft gegeven, ik kan voorlopig dus weer vooruit.
