En daar is ze weer... Melissa Etheridge: ik luister naar het concertje ‘Neil Diamond-day’: dag 53 van Stay at home, 7 mei, handig dat iemand jouw eigen dagen telt. Dit, hij, Neil, brengt mij terug naar de bodem van mijn liefde voor singer-songwriters en nu blijkt het ook te horen bij de oudste muzikale herinneringen van Melissa: haar vader was grote fan en draaide lp’s in de kelder en vertelde haar over de liedjes en zo leerde ze zelf hoe je liedjes kunt schrijven. Zij is dus ook fan en droomt ervan om met hem op te treden in het olympisch theater in Athene, waar Neil zijn live-album Love at the Greek heeft opgenomen, zeer welbekend, ook bij mij.Zelf een grote rock-ster en dan zo je roots trouw blijven en ongecompliceerd kunnen blijven adoreren, dat vind ik mooi.
Door haar zie ik de doorgaande lijn bij Neil Diamond, die de muziek schreef voor Jonathan Livingston Seagull, over ‘spiritueel ontwaken’ zou je kunnen zeggen, een dun boekje van Richard Bach die mij op de middelbare school wakker schudde en enkele jaren geleden vond ik de film ervan terug op dvd: je ziet dus vooral een zeemeeuw, vliegend over duinen, in de wind en over zee, het is de muziek van Neil Diamond die de film draagt. Het nummer BE... lang voordat ik theologie ging studeren was dit er al en eigenlijk kan ik wel zeggen, dat na al die woorden, gestold in zoveel ‘gewichtige studie’, dit alles verdampt is en alles wat overblijft en erover te zeggen is, in dit liedje aanwezig is.
En nu zingt Melissa Etheridge Holly, holy, ze zegt erbij: ‘Let’s get spiritual! Waar gaat dit liedje eigenlijk over, ik heb geen idee, dat doet er ook niet toe, misschien gewoon over een vrouw die Holy heet.‘ Het is een oud liedje van Neil Diamond en ik heb altijd gedacht dat het inderdaad een liefdesliedje was voor een vrouw, maar nu hoor ik het Melissa zingen en realiseer me dat het dezelfde intentie en beweging heeft als het liedje Be. In de laatste komt het woord ‘god’ voor, in dit oude liedje dus niet, maar wel het woord holy dus, en niet als een woordspelletje met de naam Holly, zoals ik dit altijd eerder interpreteerde.
Mircea Eliade dé cultuur-en godsdienstfilosoof, die aan de wieg staat van dit vak en zegt dat alle religie begint met de ervaring van een tremendum et fascinosum, de ervaring van ‘iets’ waarvan je gaat trillen en beven én wat tegelijk fascineert: het boezemt angst in, omdat het zo vreemd en groots is, maar het boeit je ook: bijna letterlijk dus, het houdt je als een boei op één plaats en die plaats, die plek heet: ‘het heilige’. Zo dus onstaat alle religie: de mens gooit haar verbeeldingskracht erin van sjamanen tot katholieke priesters, om maar eens twee uitersten te noemen. En in liedjes dus. Om (er) te zijn, BE, op weg, of eerder in een liefdesstroom, naar het heilige: Holly, holy.
