vrijdag 15 mei 2020

Sofonisba Anguissola e.a.

Helemaal in het begin van iPad, zocht ik naar leuke apps en zette er ‘Daily Art’ op: elke dag krijg je een kunstwerk voorgeschoteld. Dat doe je dan in het begin elke dag en dan verwaterd het. Maar nu in Corona tijd klikte ik het weer aan en zag een zelfportret van Sofonisba Anguissola, meteen raak: nog nooit van haar gehoord maar wat een zelfbewuste vrouw kijkt je aan uit de 17e eeuw en ik zocht naar haar antecedenten en zag nog meer van haar werk en overal die heldere blik in haar zelfportretten, ook op oude leeftijd, ze heeft als schilder aan het Spaanse hof gewerkt. 

Dan zijn er weer fijn de algoritmes van het internet, want vandaag verscheen er een filmpje op YouTube: haar naam en de ondertitel: Painting the Soul, Renaissance Master met nieuwe wetenswaardigheden: dat Michelangelo een bewonderaar van haar was, dat technische onderzoek heeft uitgewezen dat werk van haar aan anderen is toegeschreven in de loop van de tijd, o.a. aan Leonardo da Vinci en Greco en dat ze voor de tweede keer trouwde met een veel jongere man die een hartverscheurend grafschrift plaatst na haar dood en een andere schilder een portret van haar maakte toen zij in haar ouderdom blind werd, maar tijdens het schilderen steeds tips van haar kreeg. Weer  een sterk vrouwelijk genie opgedoken uit de mist van mannelijke geschiedschrijving!



Ook ontdekte ik de countertenor-stem van Philippe Jaroussky, ik ben een poos weg geweest van deze stemsoort omdat het zweeft tussen mannen en vrouwen, maar hem kende ik nog niet. Mercedes de Soza zingt met haar zware donkere stem het slaapliedje Duerme Negrito en dan hoor je zijn uitvoering, licht en hoog, een leuke omkering van het geijkte verwachtingspatroon. 

Norah Jones heeft in haar miniconcertje in de afgelopen Nederlandse nacht, een strooien hoedje op en een t-shirt met vier oudere vrouwen erop dat ze op het einde nog even voor de camera houdt ‘Stay Golden’. Zoals Judi Dench nu als oudste ooit op de cover van Vogue staat. Ik zie haar zo prachtig Send in the clowns zingen, een lied van Stephan Sondheim, ontdekt ik onlangs.