Wat een dag, wat een dag... Het begon met twee weemoedige, maar wel vol levensvibratie, liederen van Melody Gardot: 'So we meet again' en 'Morning Sun'. Het eerste zingt ze live in San Sebastián en ik hoor flamingo- en Moorse invloeden en het gaat zó erg ook over een tijd waarnaar je kan verlangen vanuit een onvervuld en gebroken heden. Ook 'Morning Sun' zwelt aan van louter adem naar een apotheose. Ze blijkt als kind een ernstig ongeluk te hebben gehad en nog altijd lichamelijke klachten daarvan te hebben, muziek was ook een therapie. Het doet me aan Frida Kahlo denken: kunst als heel-maker.
Voor de ingang van mijn voordeur bleek de opnieuw aangevraagde grote papiercontainer te zijn geleverd, sinds mijn verblijf op Bali weg, nadat de buurman deze op straat had gezet voor de ophaaldienst. Ongelofelijk hoeveel papier ik dan verzameld heb in twee maanden tijd, de deksel kon nauwelijks dicht en ik maakte op een groot papier de kleurige cijfers van mijn huisnummer, en dan meteen maar ook op de groencontainer en plakte die met ducktape en bubbeltjesplastic op de deksels. Als ontmoediging voor iemand uit de buurt die dus zomaar een container ‘steelt’.
Tijd voor iets anders en ik ging lezen in een verzamelbundel met allerlei soorten teksten over India... Er is weinig voor nodig om daar dan weer in mijn geest te zijn... herinneringen van mensen ; Wiki en Sunjay die mij te eten gaven in Mahabalipuram, de rotstempels, het zo vaak gewoon praten over God die overal aanwezig is en dat differentiatie en ieder haar eigen religie juist nodig is om er beweging in te houden. Vivekananda vergelijkt het met water dat elke vorm kan aannemen, in een beker, een emmer, een kopje, een kruik, een ketel, maar het water blijft altijd dezelfde. Zo houdt God de wereld gaande.
En toen liep er een egel midden over het paadje rechtstreeks naar mij van voor in de tuin uit de struiken naar achteren vlakbij mijn voeten! Ja, ik heb dus eindelijk een egel in mijn tuin, enige tijd geleden zag ik haar heel kort en verdween ze onder de bamboe en had ik iPad naast me en kon snel een foto maken. Ik hoor ook wel een hijgend kuchend gescharrel in het donker, maar nu vol in beeld, zo grappig lopend op vier poten die op kleine donkere laarsjes lijken.
En toen een gigantische explosie: de grond trilde en de ruiten deden mee. Sirenes en helikoptergeluiden: er blijkt in een buurt vlakbij een heel huis opgeblazen te zijn door een gaslek, de oorzaak is nog niet bekend en twintig huizen eromheen hebben zoveel schade dat bewoners geëvacueerd moesten worden.
's Avonds keek ik geheel geboeid naar Take me to the World; a Sondheim 90th Birthday Celebration.
Ik ontdekte dit door een optreden van Meryl Streep met twee andere dames die in witte badjassen vermakelijk in dronkenschap zingen The Ladies who Lunch en ze proosten op het einde op Steven en dat blijkt dus de componist en tekstschrijver van vele musicals Steven Sondheim. Dit is een tribute in Coronatijd, zijn 80ste is uitgebreid in theaters en concerten gevierd, maar nu zingen heel veel artiesten vanuit huis en er wordt ook aandacht gevraagd voor een fonds dat de kunsten propageert en steunt in armere landen. De teksten van Sondheim zijn kleine pareltjes, ik kan geen ander cliché gebruiken, nou diamantjes dan, met zoveel facetten die door zijn muziek helemaal tot bloei komen. Sommige passen ook helemaal in de Coronatijd en zijn zo dan ook uitgekozen door de artiest die optreedt. En ja, dat was het wel, gewoon in sjofele kleding in huis, maar ik zag soms een kostuum of feestkleding en een groot publiek erom en er doorheen. Ik voelde mezelf even op een theaterstoel zitten. Zo kan dit dus ook: de kracht van de menselijke verbeelding...
En toen als eindfilm Random Hearts een oudere film met Harrison Ford en Kirsten Scott Thomas in de hoofdrollen. Vaak kijk ik naar films om de acteurs die erin meespelen en beide vindt ik heel aangenaam om te zien... Fijn toch, een huis met van alles om je heen, binnen handbereik, zo comfortabel. Mijn passiebloem is gaan wandelen van achterin de hoek van de tuin naar het bamboebosje middenin en wikkelt zich om de bamboestengels, binnenkort zal deze gaan bloeien. Ik moet er niet aan denken dat alles in één explosie zomaar weg is. Op een dag als deze waardeer ik alles nog eens extra.
