Ik arriveerde op het strand en at er boterhammen. Opnieuw droom ik weg: als ‘ze’, in dat geval de regering of de lokale overheid, nu in een heel warme zomer, geen auto’s zouden toestaan en alleen maar wandelaars en vooruit, mondjesmaat wat fietsers, dan zou ik er een onvergetelijke zomer kunnen meemaken met een heerlijk rustig of zelfs stil strand... Dat lijkt mij sowieso voor mij mogelijk: alleen zonnen met tenminste 1,5 meter afstand, al zou ik eerder het dubbele ervan opzoeken. Ik vermoed dat Nederland ook op 1,5 meter is gekomen, in tegenstelling tot de minstens twee meter van omliggende landen, omdat Nederland simpelweg te weinig openbare ruimte heeft met 17 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde.
Ik wandelde verder en daar lagen de uitgestrekte groene golfvelden tussen de lommerrijke bomen. Aha... op het strand waaide het nogal, maar hier waren windstille plekken waar ik mij op het letterlijk golvend terrein in de buurt van zo’n hole waar een balletje in moet worden geslagen, neervlijde. Wat surreëel, die stilte geen mens te bekennen, vroeger mocht je alleen maar snel over het wandelpad het golfgebied oversteken en de sociale controle van doordringende en jou tegelijk negerende blikken van golfers met hun karretjes zorgden er echt wel voor dat je hun gras niet betrad. Maar nu! Het rijk alleen! Alles was even van mij. Je zou denken dat ‘ze’, de golfclub allang alweer open zou zijn, want als er één sport is die je met gepaste afstand in alle rust ook nog eens, kan beoefenen en een ieder met een eigen golfkarretje achter zich aan trekkend, dan is het wel golf. Maar misschien zijn ‘ze’, de golfclub in dit geval, toch afhankelijk van de algemene boodschap van de regering: blijf thuis en ga alleen op pad als het noodzakelijk is.
Op het journaal zie je een busbedrijf alvast plastic cabines maken, nee niet van plexiglas dat is te duur en bovendien kunnen mensen zich er aan stoten bij een plotseling remmen van de bus, de wijze waarop iPad nr. 1 het loodje heeft gelegd, dus ik moet zelf ooit wellicht gaan beoordelen of zo’n busreis voor mezelf dan toch niet teveel risico oplevert, door onverwacht botsen. De bus laat een ieder bij een raam plaats nemen,zou dat 1,5 meter zijn? In de trein is dat niet het geval, gezien de wijze waarop in datzelfde journaal de stoelen zijn afgeplakt. Een bedrijf besluit al open te gaan: iedereen wordt bij de ingang getemperatuurd en dan met een flitsende oranje bandana als mondmasker de werkvloer op. Kun je ook eventueel in andere openbare ruimtes toepassen, dat lijkt mij risico-verkleinend. Leuk, een museummaskertje op, speciaal vormgegeven, of een wokmaskertje: het soort van restaurant dat wel open zou kunnen, je kunt natuurlijk ook héél sjieke buffet-restaurants maken, en vrijwillig bij de ingang temperaturen dan; voor je eigen en ander persoons veiligheid.
En zo zie je dat een ieder vanaf haar eigen plekje begint te dromen wat wél mogelijk is in deze coronatijd... mij lijkt het belangrijk om steeds een afweging te maken tussen eigen verantwoordelijkheid die je zelf draagt en ‘zij’, die dingen aanbieden of voorstellen... niet varen op de algemene mening of wat sociaal wenselijk zou zijn in je omgeving... zit je zometeen in een persoonlijke omgeving die een Corona-app een verplichting vindt voor je sociale bewustzijn of deze juist veroordeelt in het kader van je privé dat je weggeeft? Denk zelf na, maar neem Covid-19 wél serieus... ik zie die gezonde fitte sporter die dacht: geef mij het maar, dan kan ik de groepsimmuniteit bevorderen, maar geheel erdoor gesloopt is geworden... Ik zelf hoor tot de risicogroep en ben ook nog eens heel, heel bevattelijk gebleken voor allerhande, dus ik zal heel voorzichtig blijven.
Ik denk aan het liedje Sweet dreams are made of this en zie Annie Lennox er nu over vertellen dat het liedje gaat over de existentiële wijze waarop de mens en de natuurlijke wereld met elkaar omgaan. Daarom dat er in de video indertijd levende koeien in een binnenruimte liepen, wat nog een heel gedoe was om dit te filmen en goed voor elkaar te krijgen... het soort gedoe wat nu een wereldthema is... maar zo bestaan wij: uit onze eigen dromen worden wij gemaakt en gaan wij voort en bouwen we een gezonde werkelijkheid, alleen en elke keer opnieuw in een met elkaar ontdekt en gevoeld: samen.
