Alweer een vondst gedaan op YouTube. Dat is toch echt een nieuwe bezigheid waar ik nu de tijd voor heb of eerder maak: bladeren op pagina’s en dan iets aanklikken wat er leuk uitziet. Net als bij struinen in de bieb of de boekhandel ben ik erg gevoelig voor de ‘buitenkant’, de kaft. Daar is de link met Graphic Novel: het beeld zegt ook wat. Nu zag ik twee vrouwen in de bergen met een cello en een gitaar. Ik blijk in een 'Sunday Morning'-sessie van Reina del Cid te komen, Emily. Elke zondagochtend doet ze een liedje. Een krisp en klare stem met een duidelijke ‘tekstbehandeling’, ze zingt niet zomaar wat.
Ik kom een ander liedje tegen, een heel mooie combi van muziek en woorden en zelf zegt ze erover dat het vlak voor de pandemie is opgenomen, en het nu dus op een rare manier helemaal toepasselijk is geworden: Blue Sky Armageddon en daarmee raak ik wel een beetje verkocht. Die balans van de cellomuziek met dat lied.... ik zie de blauwe luchten van de afgelopen tijd gecombineerd met dat onzichtbare virus dat de hele wereld op de kop heeft gezet...en het beeld hierbij is ook bijzonder: ze voert het uit in een kerk met op de achtergrond de de woorden The Lord is in his..... temple.
Nog een liedje dan maar: The Cooling en daar laat ze haar verbeelding los op wat er gebeurd als je dood gaat, kan ze iets van haar ziel blijven traceren of verdwijnt alles toch langzaam?... Weer live gespeeld in een zaak vol oude vintage LP’s, alsof ze ook haar omgeving uitkiest die zo een meerwaarde geven aan het optreden.
Ik kijk naar een lang interview, maar het is meer een gesprek: zij woont in Minneapolis met een leeftijdsgenoot, Mary Spender,gitarist, die rondom Londen woont. In het begin heb ik het nog niet door dat ze beide op een ander continent zitten met acht uur tijdsverschil, het lijkt een huiskamergesprek. Reina del Cid is nu de naam van haar band en haar artiestennaam, ze heet voor familie en vrienden nog gewoon Rachelle. Ze is in 2007 begonnen op YouTube, toen alles nog in de kinderschoenen stond. Ze heeft dus al heel veel geüpload, dus ik kan voorlopig vooruit. Pas later wilde ze ook een live-artiest worden. Nu in de Corona-tijd helpt ze oudere artiesten uit haar branche die wars waren van techniek, maar nu zien dat dit de enige mogelijkheid is om contact te maken met publiek.
In haar boekenkast achter haar zie je een mooie kaft van Alice in Wonderland en iets van Startrek, en ook Howl van Allen Ginsberg, of ze draagt een sweater met Star Wars, en dat neemt me voor haar in. Ze dacht eerst schrijver van novellen of poëzie te worden en zou ook het liefst Virginia Woolf een keer willen spreken, ze kiest dus niet voor een muzikant zoals de vraag was. Tot nu toe is ze dus muzikant geworden met originele liedjes, die ze nu ook op YouTube zo benoemd of ze meldt dat het een cover is, die ze ook speelt, anders is ze zo door het repertoire heen.Want ze is erachter gekomen dat ze ook een ouder publiek trekt die eigenlijk alleen geïnteresseerd zijn in haar zelf geschreven liedjes, dus dat is een soort service aan hen. Ik ga, denk ik ook tot dat oudere publiek horen...
Zij voelt het als haar taak nu, om vooral liedjes te vertolken die ook troost geven, want juist dit oudere publiek zit in deze tijd vooral thuis. Nou daar kan ik me dus bij aansluiten! Dus heeft ze pas het liedje It’s My Lazy Day, liggend op de grond vertolkt, voor een prettige stemming voor de dag die komen gaat. Welnu, dat is haar dan gelukt, voor vandaag.
