Hier in Nederland is het vooral stil, op alle niveaus, nu. Er was ook bijna geen binnenvaart. Ik kwam wel een kudde oerrunderen en de Konikpaarden tegen. Toen die gingen draven naar een waterplas om te drinken, was het alsof mijn eigen hart even herademde. Eindelijk weer natuurlijke bewegingen... Bij mensen, die ik nu weinig tegenkwam op een bewolkte en doordeweekse dag, is de argeloosheid weg. Het is alsof je een onzichtbaar keurslijf voelt. Wat is het dan fijn om langs lege oevers te struinen, met mijn jas aan tegen een boomstronk zitten buiten de wind, even voelt dat als vanouds.
Daar hoort dan ook een boekje bij en ik had de verzamelde gedichten van Hilde Domin mee. Ik lees tegenwoordig weer meer gedichten. Elk gedicht is een soort thuislandje waar je in de weinige woorden even wonen kan. Een gedicht houdt geen afstand maar trekt je naar zich toe, alsof je oog in oog met de dichter staat die vraagt: misschien herken je dit, ik werp je wat ruimte voor de voeten, leefruimte.
Ik kwam in de bundel HIER uit 1964 (ook een toepasselijke titel voor deze tijd). Misschien voelt ons hart nu kwetsbaarder aan, de ene keer prikkelbaar en angstig, dan weer verdrietig en langzaam of héél klein en dan ineens onverwacht ruim
KATALOG
Das Herz eine Schnecke
mit einem Haus
zieht die Hörner ein
Das Herz ein Igel
Das Herz eine Eule
bei Licht
mit den Augen klappernd.
Zugvogel Klimawechsler Herz.
Das Herz eine Kugel
gestossen
einen Zentimeter rollend
Sandkorn Herz.
Das Herz der grosse
Werfer
aller Kugeln.
Verder lezen:
Over Hilde Domin: https://www.nieuwwij.nl/opinie/recensie-abel-sta/
