Ik had behoefte om te kijken naar andere dingen in de natuur, die er zomaar zijn, maar meestal verborgen blijven voor het algemene menselijke oog. Om het vreemde en onverwachte te omarmen, in plaats van er terug van te deinzen. Nee, geen fysieke omarming, dan kan niet en eigenlijk realiseer je je hiermee dat de meeste omarming of insluiting of het meedragen in je hart of diepe acceptatie allemaal in de geest en de ziel gebeurd. En dus ook de dingen die je vindt op het internet om een gevoel te houden dat wat verborgen of zelden voorkomt, ook hoort bij de planeet waarop wij leven en waar wij, blijkt nu door Covid-19, ook een onlosmakelijk deel van zijn.
Het eerst wat ik vond waren de vulkaan-schilderijen van Jules Tavernier, eind 19e eeuw geschilderd. Wat een kleurenpracht ontstaat er door een vulkaan, die ook levensbedreigend kan zijn...Ik vind het intrigerend dat iemand daar zo door in vuur en vlam wordt gezet, dat hij besluit om alleen dat nog maar te willen schilderen. Hij woonde eerst in New York, maar verhuisde in 1884 naar Honolulu en kwam daar in aanraking met het vulkanische landschap. Zat hij echt weleens aan de rand van een borrelende krater? Of zat hij gewoon thuis in zijn atelier, wel op Hawaï, met afbeeldingen op zijn netvlies die hij vervolgens op het canvas bracht? Zou hij ook zijn eigen verbeelding hebben toegevoegd aan al dat spattende rood, vuurzeeën die zich niet zomaar laten intomen en zijn te beheersen?
Daarna keek ik naar twee episodes uit de serie Night on Earth op Netflix. Wat gebeurt er op de aarde in de nacht? Door nieuwe techniek is dat steeds meer zichtbaar geworden. In Moonlit Plains zie je door warmtedetectoren neushoorns, olifanten, giraffen bij een waterplas, en hoe de ene jacht maakt op de andere profiterend van het licht van de volle maan terwijl het tegelijk ook een nadeel kan zijn. Die dieren als het ware als negatieven van de foto’s van vroeger, lijken bijna buitenaards, maar ze zijn gewoon nu aanwezig op de aarde... En dan de aflevering van de wilde dieren in de steden in de nacht. Ook nu zie je foto’s van ze, maar nu ook overdag, omdat er geen mensen meer in de steden aanwezig zijn. Zoals het bericht dat er een babygolf is van jonge schildpadjes op de stranden in Thailand.
Ook ik was ooit zo’n toerist die in de nacht zou gaan kijken naar jonge schildpadjes die uit het ei kwamen en dan de zee trachten te bereiken. Natuurlijk heb ik geen één gezien... En ook ik liep twee jaar geleden in een schemerig Londen boven de Theems en realiseerde mij pas bij lezing van De paradox van het geluk van Aminatta Forna, dat ik een vos had gezien. Kortom: we moeten ons nu verborgen houden en willen dat het Corona-virus ons zo weinig mogelijk vindt, het doolt onzichtbaar rond. Bang zijn heeft geen zin, alleen maar doen wat des mensen is: je gezonde verstand gebruiken en wetenschappers hun vernuft en je realiseren dat ,of je dat nu kan zien met je oog of niet,we werkelijk allen een deel zijn van elkaar.
Daarna keek ik naar twee episodes uit de serie Night on Earth op Netflix. Wat gebeurt er op de aarde in de nacht? Door nieuwe techniek is dat steeds meer zichtbaar geworden. In Moonlit Plains zie je door warmtedetectoren neushoorns, olifanten, giraffen bij een waterplas, en hoe de ene jacht maakt op de andere profiterend van het licht van de volle maan terwijl het tegelijk ook een nadeel kan zijn. Die dieren als het ware als negatieven van de foto’s van vroeger, lijken bijna buitenaards, maar ze zijn gewoon nu aanwezig op de aarde... En dan de aflevering van de wilde dieren in de steden in de nacht. Ook nu zie je foto’s van ze, maar nu ook overdag, omdat er geen mensen meer in de steden aanwezig zijn. Zoals het bericht dat er een babygolf is van jonge schildpadjes op de stranden in Thailand.
Ook ik was ooit zo’n toerist die in de nacht zou gaan kijken naar jonge schildpadjes die uit het ei kwamen en dan de zee trachten te bereiken. Natuurlijk heb ik geen één gezien... En ook ik liep twee jaar geleden in een schemerig Londen boven de Theems en realiseerde mij pas bij lezing van De paradox van het geluk van Aminatta Forna, dat ik een vos had gezien. Kortom: we moeten ons nu verborgen houden en willen dat het Corona-virus ons zo weinig mogelijk vindt, het doolt onzichtbaar rond. Bang zijn heeft geen zin, alleen maar doen wat des mensen is: je gezonde verstand gebruiken en wetenschappers hun vernuft en je realiseren dat ,of je dat nu kan zien met je oog of niet,we werkelijk allen een deel zijn van elkaar.
