Het is wel een rare gedachte dat deze ‘toestand’ waarschijnlijk nog wel meer dan een jaar gaat duren... en dat er nu ook geen festivals meer zijn en dus ook geen Oerol, waar ik me voor dit jaar juist erg op had verheugd omdat ik het vorig jaar aan mij voorbij heb laten gaan, nog niet helemaal bijgekomen van mijn periode in India in Mahabalipuram: daar zag ik de hele dag de zee, zoals op Terschelling, maar had na thuiskomst nog niet gezwommen in mijn rivier bij huis.
Ik kwam een filmpje tegen: Al Blackstone’s: Not For Me, op het Fire Island Dance festival en dat was helemaal Oerolsfeer: dansers op een podium aan zee. Al Blackstone blijkt een choreograaf te zijn die in New York woont en graag verhalen vertelt in zijn dansen. Heel goed gelukt, boeiend en sprankelend, dit verhaal dat begint met een jongen die thuis zit, met een kussentje Home Sweet Home op de stoel en daarna allerlei ontmoetingen heeft met andere mannen, dan komen er ook enkele vrouwen bij, maar dat blijven toch meer voorbijgangers.
Op datzelfde Fire Island Dance Festival een ander mooi filmpje dat Human heet, vijf jongens die wat stunteliger dansen dan dat andere gezelschap, maar erg fraai hoe hier de coming-out van hen gedanst wordt. Daarbij heb ik ook wel een zwak voor jonge jongens net over de drempel naar volwassenheid. Als ik straks in Oeroltijd ben, zal ik maar meer van deze dansoptredens aan zee gaan bekijken, om de stemming erin te houden...
’s Avonds de film Mad Max beyond Thunderdrome. Het einde van de MadMax trilogie die in de tachtiger jaren een hit waren, maar toen aan mij voorbij zijn gegaan. Deze wordt binnenkort van Netflix verwijderd, dus nu toch even een kijkje gaan nemen. En ik bleef hangen, Tina Turner in de rol van Aunty, die heerst over een woestijn stad die door het methaangas van de varkens eronder van stroom wordt voorzien. Mel Gibson in de rol van Max die uit de stad verbannen wordt, de woestijn ingejaagd en gevonden wordt door kinderen die wonen bij water en een eigen mythe hebben geschapen waarin ze wachten tot iemand hun kan verlossen en hen terug brengt naar de wereld waarover zij alleen maar vaag hebben gehoord. Het geheel is met fantasie vorm gegeven en ik denk dat het aan de wieg heeft gestaan van vele werelden die later in phantasy -Graphic Novels gestalte hebben gekregen.
Het allerleukste was de afsluiting, waar je Tina Turner We don’t need another Hero hoort zingen, een liedje waar ik heel vroeger op gedanst heb op feestjes, wat een langzaam tempo nog, dezelfde gewaarwording als bij David Bowie met zo’n liedje als Let’s Dance: wat toen snel was, is nu slow. Vroeger was het een liedje uit de puberale wereld: je hebt geen held nodig, je doet en verzint het zelf wel. Door de film zie je dat het gaat over kinderen die hun oude mythe een nieuw leven in blazen en tot de conclusie komen dat ze geen held nodig hebben om het leven vorm te geven.
Het meest merkwaardige is dat dit lied nu ook precies past in deze Corona-tijd: out of the ruïnes, out of the wreckage, we can’t make the same mistake this time, we are the children the last generation ... and I wonder when we ever gonna change, ... all we want is a life beyond the thunderdrome.
