Ik heb naar de documentaire-serie Tiger King gekeken op Netflix, een kijkcijferkanon in Nederland op dit moment. Ik begin er dan mee, uit nieuwsgierigheid: wat houdt veel mensen nu dan bezig, binnen in de beslotenheid van hun huis, gehoor gevend aan 's lands motto van nu: ‘Alleen samen kunnen we het Corona-virus onder controle krijgen’. Welnu, Tiger King levert dan indirect wel een wijze les, want je ziet hoe iemand die zich opsluit in zichzelf en in een eigen wereldje, langzaam maar zeker aan grootheidswaanzin gaat leiden. Wie de buitenwereld als een vijand ziet en alle energie stopt in zelfbevestiging en zelfbehoud, die vergiftigt zichzelf en de omgeving. De serie deed me denken aan die andere Netflix-original over de Bhagwan-beweging: daar is het een religieuze context, maar het legt dezelfde bewegingen bloot: wie zich King of the World waant, superieur aan anderen, die komt ten val.
Tiger King speelt zich af in de wereld van de katachtige wilde dieren die in Amerika in grote parken en dierentuinen worden gehouden, ze worden er gefokt en verhandeld en Amerika heeft daardoor de grootste concentratie wilde dieren op het grondgebied, wereldwijd. De suggestie wordt meteen gewekt dat deze mensen, die omgaan met dit soort beesten alsof het poesachtige huisdieren zijn, zelf iets oncontroleerbaar wilds in zich hebben. Joe Exotic tegenover Carole Baskin, even bezeten van wilde poezen, maar dan staande aan de andere kant: alsof zij deze wil redden van de praktijken van handelaren. Hij haat haar en wil haar vermoorden... Enfin, het is een serie vol gekte tot in het heden: Joe Exotic zit nu in de gevangenis met een straf van 22 jaar, hij heeft nu Covid-19 en allerlei hoofdrolspelers voelen zich door de documentaire tekort gedaan en posten daar nu over in de sociale media. Een vervolgaflevering is al aangekondigd.
Ik denk dat Tiger King ofwel je meteen afstoot om te gaan kijken, ofwel je mee zuigt in die wereld van waanzin die appelleert aan de bizarre werkelijkheid van de wereld nu... Nadat ik alles had gezien dacht ik: Wat nu dan?... Het laat je toch een beetje verdoofd achter, dus ik besloot weer eens de handeling-van-het-toeval te voltrekken. Ik pakte de bijbel, sloeg die ergens open en hield mijn vingers bij een passage met de opdracht het daarmee te doen. Ik kwam uit in psalm 18: vers 17
Hij bood hulp van omhoog, greep mij vast
en trok mij op uit de woeste wateren
Hij, is dus ‘God’, en de psalm getuigt van onrust en strijd, waar God dan ervaren wordt als sterkte, rots, vesting, bevrijder, ‘schild, kracht die mij redt, mijn burcht’, staat er in vers 1. Het is God die David aan de greep der vijanden ontrukt.. .Ja, dat is een mooie gedachte dat God deze wereld aan de greep van de Corona zou ontrukken. Hoe dan? Niet in de kerk, want dit soort van samenkomsten zijn juist ook een brandhaard van Corona en de paus heeft op een volkomen leeg St. Pietersplein de Goede Week geopend...
Is God aanwezig in die leegte? Ja, misschien wel in de ogen van allen die over de hele wereld ernaar kijken. Omdát zij kijken en zich niet willen afkeren van een kracht die hen samenbindt. En als God dan die kracht is die samenbindt, dan is God nog nooit zo zichtbaar geworden in deze wereld als nu... Misschien is dat de troost van de huidige tijd: er is iets wat ons trekt uit de woeste wateren van het Corona-virus. Niet jezelf afsluiten van anderen, alleen maar fysiek. Je blijven openen in zachtheid en mildheid. De bron daarvan is ergens in de diepte van jezelf altijd aanwezig: leven gevend.