Ik was weer even helemaal terug in die ruimte: een omgekeerde L-vorminge kamer met een keuken paralel aan de korte been van de L,met een tuintje daarachter, de badkamer was boven. Toen opa en oma er woonden was de lange been van de L opgedeeld in een leefruimte voorin en daarna hun twee bedden aan weerszijden. Ik maakte daar mijn slaapplek door daar een verhoogde twijfelaar te maken met aan de hoofdzijde dus dat barretje als afscheiding met de zitruimte. Zo klein woonde ik toen dus, maar toen was het groot want ik kwam uit een kamertje met gedeelde keuken voor twaalf in een studentenflat.
Opa en oma kwamen uit een hoekhuis met grote tuin en volière in Eersel maar verloren hun mobiliteit en hadden meer zorg nodig en zo kwamen zij te wonen schuin achter mijn eigen ouderlijk huis. Een achtergang waar ik vroeger grensoverwachtje en verstoppertje in speelde, scheidde de achtertuinen. Dus ik woonde ook ineens weer een hele periode in de nabijheid van mijn ouders. Ik geloof wel dat ik op een familie-compound zou kunnen leven zoals op Bali, waar je gedurende je leven dus verhuisd van het ene vertrek naar het andere. Maar in het westerse leven ga je als individu doorgaans van kleine behuizingen (een eigen kamer) naar groter (een huis) en dan weer terug naar piepklein (een plekje in een verpleegtehuis).
Ik was student en hield van dansen en Fred & Ginger brachten mij onvoorwaardelijk in een goed humeur! Hoe?... denk ik nu ook: er was nog geen internet om filmpjes op te bekijken en op te zoeken: dat moet dus van de tv zijn gekomen en door het Filmhuis... wat een andere tijd dan nu en hoeveel moeilijker en zwaarder was het toen geweest als er een pandemie met aan huis gekluisterd zijn was losgebroken... Maar ik kende ze dus gewoon: Fred & Ginger en ik herinner mij ook ineens nog een proefles tapdansen gedaan te hebben op de dansschool waar ik veel kwam. Maar ik zag ervan af, dat viel toch tegen, die schoenen waren loodzwaar, dus daar licht en zwevend mee kunnen dansen, dat vroeg veel meer inspanning dan wat je ziet en bovendien was de aanschaf van de schoenen best duur.
Nu heb ik dus meerdere filmpjes bekeken van Ginger & Fred: Heerlijk! En dit soort films werden dus gemaakt in de crisistijd, voor de tweede Wereldoorlog. Licht en zwevend verheft het je hart en je stemming en dat is nu dus ook toepasselijk, in deze Corona-tijd... Swingtime! Heaven! en eenmaal in die YouTube-stroom is er nog veel meer om aan te klikken en te ontdekken. Ik vind het even helemaal niet erg dat er waarschijnlijk gepersonaliseerde algoritmes bestaan, want zélf was ik nog niet aangekomen in dit gedeelte van mijn memory-lane. Ik vermoed dat YouTube het heeft gevonden via West Side Story, dat zit voor mij in hetzelfde associatieve veld.
