Een wereld vol stippen; Yayoi Kusuma

Zij is wel letterlijk een eyecatcher:  de kunstenaar Yayoi Kusuma, obsessed with polkadots, zoals ook een filmpje uit Tate van haar heet, dat ermee begint dat ze als jonge kunstenaar in New York wil doorbreken dat indertijd een bolwerk van mannelijke kunstenaars was. Het lukt haar niet, ze keert terug naar Japan. In den beginne ziet ze er nog vrij gewoon uit, maar later draagt ze  alleen nog kleding met felgekleurde stippen en verft ze heur haar oranje. Alles bestaat voor haar door stippen, polkadots  is een veel leuker woord, en als ik kijk naar de gestippelde corona-virus met steeltjes eraan die de achtergrond vormen bij het NOS-Journaal, dan is de wereld nu dus ook geobsedeerd door stippen... Vooral ook al die wetenschappers achter hun microscopen waar we nu allemaal afhankelijk van zijn.

Vorig jaar stond ik in een ‘Infinity  Room’ van haar in Museum Voorlinden in Wassenaar, alleen in het donker met oneindig veel gekleurde stippen om je heen. Een afgesloten ruimte die wel oneindig lijkt... Die geestesgesteldheid probeer ik nu een beetje te kweken, maar ach, wat zou het heerlijk zijn om weer tussen fysieke kunstwerken te kunnen vertoeven...

Hoe zou het zijn in haar hoofd, wat beleeft zij dat zij niks anders kan dan stippen overal te laten verschijnen? Zij woont nu in een psychiatrische kliniek, maar werkt van negen tot zes, ook nu nog op heel oude leeftijd. Ergens heeft zij in haar hoofd de wereld ‘omgedacht’, de bestaande wereld voldoet niet en wordt voor haar pas reëel als zij er stippen aan toevoegt. Zij heeft ook een omgekeerd project geïnstalleerd: een volkomen witte kamer en het publiek mocht alles beplakken met stippen, naar eigen goeddunken: banken, muren, tafels, een hobbelpaard, krukjes.

Omdenken: dat zal de wereld nu moeten doen. Je komt er niet met telkens een rekensom maken van 1,5 meter afstand. Het wordt pas leefbaar als we het ook helemaal anders gaan beleven...omgekeerde bewegingen: in een restaurant laat je je niet meer bedienen, maar je loopt naar een tafeltje en haalt daar je mooi klaargemaakte eten op. Misschien moeten alle pleinen en festivalterreinen vol stippen gezet worden met 1.5 meter afstand, het publiek stroomt langzaam binnen, neemt elk een plaats aan op een stip, blijft daar en nieuwe soort belevingen zullen volgen... Een wereld vol polkadots & moombeams zoals een oud liedje gaat...