Maar zo is het niet, daar ga je weer, als mens, denken dat je zelf zo belangrijk bent dat alles wat nu uitbundig bloeit en ontspringt, het lichtgroene kleine berkenblad in mijn voortuin, de vijfvingerige bladen van de kastanjeboom met het begin van de wit bloeiende kaarsjes, dat daar toch iets niet aan klopt..,alleen omdat wij geworpen zijn nu in onze sterfelijkheid en kwetsbaarheid door een onzichtbaar dodelijk virus dat deel is van diezelfde natuur... Maar wij waren deel van dezelfde natuur, weet je nog? ... daar moet ik mezelf aan herinneren; wij zijn natuur en deze dagen maakt de hele wereld mee, dat dit zo is.
Laat de natuur bloeien, laat het ook spreken van wat mooi is en begint, van de cyclus die er is in alles wat leeft, ook al zijn we nu veroordeeld om thuis te blijven. Hilde Domin brengt beide, de dreiging van de dood en het nieuwe leven dichtbij elkaar, alles gaat voorbij, en wijst ook op de kans die de stilte geeft om te kunnen luisteren en te ervaren met een andere intensiteit, juist door het contrast dat in elk moment besloten ligt. Eigenlijk zoals nu de Vogelbescherming heel veel nieuwe leden krijgt; dit is ook een tijd voor andere belevingswerelden en dat is ook een kans.
DER BAUM BLÜHT TROTZDEM
Der Baum blüht trotzdem
Immer haben die Bäume
auch zur Hinrichtung geblüht
Kirschblüten und
Schmettterlinge
treibt der Wind
auch dem Verurteilten ins
Bett
Sie gehen weiter
Blütenhalter
ohne den Kopf zu wenden
die hellen Reihen
Mancher sagt ein Wort zu dir
oder du glaubst, dass er spricht
im Vorbeigehn
Weil es so still ist
