Vanochtend werd ik wakker met het liedje Keep your head up gezongen door Sophia Kruithof, de winnaar van de Voice of Holland. Het jurycommentaar was altijd lovend, Anouk zei dat ze zo wel de studio uit wilde rennen naar haar familie om ze een knuffel te geven, omdat haar stem ook iets van melancholie heeft. Anouk zit al weken gedeeltelijk vrijwillig vast in Marokko, ze heeft zware astma en durfde niet terug te reizen. Waylon zei dat ze het licht naar zich toetrok. Ze is pas 17 jaar.
In die muzikale sfeer surfde ik wat rond op YouTube, in bed met de ochtendzon op de lakens. Ik kwam bij het Philharmonisch Orkest van New York dat de Bolero uitvoert met veertig mensen. Zo’n multicultureel gezelschap en veel vrouwen, alleen dat al is een feest voor het oog en eigenlijk is het ook heel grappig om de huiselijke context te zien. Schilderijtjes op de achtergrond, eentje kleedt zich helemaal aan in het zwart-wit kostuum van het orkest, een andere heeft een T-shirt aan met grote letters LOVE erop. De afzonderlijke solo-instrumenten iets groter in het beeld, die overbekende melodie krijgt iets van doorzettingsvermogen met de ondertoon van Ruttes woorden: Hou vol!
Dan zie ik Norah Jones achter een piano, mini-concerten vanuit huis. Ooit weleens een cd van de bieb van haar geleend, maar vond het toch te mellow om verder naar haar op zoek te gaan. Ik blijf nu hangen omdat zij een rood hoofddoekje om heeft, dat doet me denken aan die iconische poster: We can do it! oorspronkelijk uit de Tweede Wereldoorlog maar in de jaren tachtig van de vorige eeuw door het feminisme bekend geworden. En nu ben ik meteen door haar geraakt. Thuis achter haar piano, die zachte stem, zo zonder poespas, bijna een beetje onzeker of het wel goed overkomt. Ik kijk naar alle miniconcerten. Het is grappig om te zien dat bij de eerste er nog rommel op de bank achter haar ligt, een gefrommeld dekentje zoals ik zelf ook heb liggen, te lui om die elke keer keurig weer op te vouwen. Maar op de latere video’s is alles wel keurig opgeruimd.
Ik ontdek dat ze dus hartstikke beroemd is, met 9 Grammy’s, meer dan 50 miljoen verkochte platen over de wereld en haar vader is Ravi Shankar, die Indiase muzikant die met de Beatles meespeelde. Zij is opgevoed door haar moeder en heeft hem pas toen ze volwassen was voor het eerst ontmoet. Lang woonde ze in een klein appartement in Brooklyn in New York. Al dat multiculturele leven dat zich nu binnen de muren afspeelt...
Ik zie haar mini-concert van gisteren, nog geen zes uur geleden gepost. Zo intiem met heimwee en melancholie... Come with me, together we can take a long way home zingt ze in het eerste liedje en kijkt even de camera in... dat huis, onze wereld, wanneer kunnen we die weer vrij bewonen?, denk ik daarbij. Dan speelt ze een gloednieuw liedje, voor het eerst dus, voor haar onzichtbare publiek: How I weep... Dan het bekende lied van Hank Williams: I’m so lonesome I could cry, dat nu in deze Corona-tijd een eigen betekenis krijgt. Tot slot zingt ze een liedje met op het einde de woorden The Sun will rise...
