Eindelijk is de allerlaatste versie van de bronzen plaat goedgekeurd en men zou proberen die voor 22 April terug te plaatsen. Maar nu met de vele Corona-doden is goed voorstelbaar dat dit niet is gelukt...Dus ik had bedacht om maar niet naar het graf te gaan dit jaar en te wachten tot terugplaatsing van de plaat en dan er een bloemetje en nieuwe plantjes enzo bij te btengen.
Maar vanochtend kreeg ik een beetje spijt van dit besluit...Moeder hechtte aan haar verjaardag. Toch kon ik mijn plan niet zomaar veranderen, want gisterenavond bleek de verwarmingsketel niks meer te doen. En iPad stuk en ketel, het komt mij voor dat dit mij vaker zo gebeurd: een kapot-dag, dat ineens van alles het niet meer doet; aan apparaten dus, waar ik geen enkel verstand van heb. De stofzuiger en de sinaasappelpers is ook ooit zo'n combi geweest. dvd-speler en sfeerverlichting... De monteur zou dus komen in de loop van de dag.
Toen de monteur eenmaal kwam en weer weg was, was het te laat om nog iets op te starten. Blijf toch bij je oorspronkelijke plan!, dacht ik, en ik ging lekker met mijn blote rug in de zon liggen. Maar de onrust bleef... Alsof ik geroepen werd... Ik sprong op en besloot een eind te gaan wandelen. Bij de snelweg was alles geel van de koolzaadbloemen, ik kon tenminste een wild boeketje maken ter ere van haar verjaardag...Ik nam daartoe een oud zwitsers zakmes mee, waar de letters 'kho'' in gekrast stonden, dat had ik op het einde nog ergens uit de rommel van hun studeerkamer gevist.
Langs de snelweg liep een olifantenpaadje met lange halmen gras, koolzaad en schermbloemen, Na de vang railing van de snelweg was er de berm en dan een sloot en daarlangs het hoge gras waartussen ik liep. Heerlijk windstil ging ik ergens liggen bij een hoge toren van de elektriciteit. He, eindelijk weer eens de geur van gras om mij heen, het wuiven van halmen, het geluid van de rustige snelweg, nu, gemengd met het gezang van vogeltjes, heel aangenaam. De verte van de snelweg en dat warme plekje in het hier-en-nu, geen mens om mij heen, ik genoot ervan.
Nog een stukje verder wandelen,waar zou het olifantenpaadje ophouden? Bij een viadukt zo bleek. Dus ik keerde om, de weg terug met de warme zon in mijn rug. En toen streek er een dagpauwoog vlinder twee meter voor mij neer en spreidde haar vleugels. Ik bleef staan en de vlinder bleef lang zitten, de vleugel open en dichtvouwend, als een stille groet De vlinder die er ook was op Moeders begrafenis en veel later ook weer, als ik aan haar dacht...En nu weer, op haar verjaardag. Ze voelde even heel dichtbij. Er daalde een rust over mij en ik dacht: Het is goed, zo.
