Wat kan het toch apart lopen...ik luisterde op Spotify naar een album van Norah Jones, terwijl ik door huis en tuin rommelde. Toen die was afgelopen bleek het overgenomen te worden door vrouwelijke zangers. Bekende: ik hoorde de doordringende stem van Joni Mitchell en het o, zo tot mijn gevoelsleven horende You’ve got a friend van Carole King, Billie Holiday kwam voorbij, best wel aangenaam. En ook voor mij onbekende stemmen en liedjes... laat maar lekker gaan. En toen hoorde ik iets waarvoor ik meteen naar iPad liep, dit liedje raakte, wat was het?
Het liedje heet For Now van Kina Grannis, nog nooit van haar gehoord. Ik ga naar YouTube en daar heeft ze twee weken geleden een liedje op gezet: Love Anyway. Nu, dat is precies het liedje waarvan ik vandaag dacht: wanneer komen er liedjes die artiesten geschreven hebben in deze Coronatijd? Daar ben ik benieuwd naar, hoe worden de gevoelens en belevingen van deze tijd in liedjes omgezet? Jackson Browne deed het al met A little too soon to say, maar dat was nog in de eerste weken, toen er nog niet zoveel te zeggen was, zoals al in de titel van het liedje zit. Maar de tijd gaat verder, gevoelens worden gelaagder... En dit liedje heeft het: die mengeling van verwarring en niks meer zeker weten, melancholie ook van wat verloren lijkt en dat het aan ons allen gebeurt en dan uiteindelijk toch: hoop of eerder een oproep to love, love, love, love, love, anyway. Dit wordt voor nu mijn Corona-liedje.
Ik klikte nu ook in YouTube het liedje For Now aan. En wat blijkt: zij heeft het geschreven terwijl ze vast zat in Indonesië. Ze begon daar met een tour door Zuid-Oost Azië was het plan, maar na één optreden kon ze het land niet uit en is daar 100 dagen mee bezig geweest. Ze heeft in die tijd twee liedjes geschreven en dit is er één van. Dat is toch wonderlijk: ik hoorde iets in dat liedje wat inderdaad precies ook mijn gemoedsstemming van toen was: zoekend in het onbekende maar tegelijk met het besef : ik leef nu en daar ben ik blij om, ook in dat onbestemde hier-en-nu van toen. Ook een soort van inzicht dat dit besef ’For Now, is dit ook goed’, levenwekkend was en mij er doorheen zou helpen, ongeschonden.
In zekere zin bevat deze Coronatijd datzelfde: niet weten wanneer het voorbij zal zijn en ik denk dat het nog heel lang kan duren... Behalve als er door de knappe koppen van de wereld NU een vaccin wordt gevonden.... Want om deze op wereldschaal te kunnen produceren, dat schijnt toch ook nog minstens een half jaar ofzo te duren. Maar zo is het vooralsnog niet. Dus For Now, gewoon maar dankbaar zijn om te leven en love, love, love, love, love anyway.
