Fijn om in de vroege ochtend al een nieuwe ontdekking te doen: de Britse kunstenaar Maggi Hambling. Een oudere vrouw kijkt mij aan in de serie Tate-shots, zodanig indringend dat ik het meteen wil aanklikken en dan verschijnt ze met meteen iets volstrekt eigens en eigenzinnig en dan loopt ze alleen nog maar naar een schuur in de natuur, waarachter haar atelier ligt.
Wat ik dan zie grijpt mij meteen bij de lurven, ik zou willen dat ik het in het echt ergens zou kunnen zien. Ze schildert portretten, de zee, maakt sculpturen van stukjes hout, zij is dode en stervende mensen gaan tekenen, grote uitwaaierende jakobsschelpen op het strand van Suffolk waar zij haar leven leeft, een ode aan Benjamin Britten, weer iets heel anders dan al het andere werk: groot en van staal, mensen trouwen eronder, schuilen, beginnen daar hun begrafenis, vertelt ze met die intense blik...ze wil zich niet in een hokje laten zetten, ze is altijd maar bezig, ze ziet wel wat het wordt.
Ze wacht op het moment dat ze al haar eigen kleine dingen kwijt raakt en dat iets het overneemt vertelt ze in de film Maggi’s Hambling Habit of Subverting Expectations. Ze maakt iets en daarna geeft ze het uit handen, wat anderen ermee doen of wat ze ervan maken is aan hen. Er is een zeer controversieel beeld dat ze van Oscar Wilde maakte; dat maakt haar niet uit, zo kwam Oscar Wilde te voorschijn uit het materiaal.
Ze noemt zich een ‘lesbiocon‘ lees ik in Wikipedia, zij heeft twee zeer langdurige relaties gehad met vrouwen, de laatste was ook haar model, en ze verscheen vroeger veelal in smoking. Ze rookte stevig, is op late leeftijd daarmee gestopt en op haar 65ste er weer mee begonnen.De aanraking, ‘touch’ is het woord dat vaker valt: zij raakt de verf, het materiaal aan, ze wordt geraakt door wat ze ziet, ze wil en hoopt dat deze ‘touch’ ook anderen raakt. Ze onthult een klein zelfportretje van de hand van Rembrandt, die ze liefkozend Ronny noemt en wat ze erover zegt geldt ook voor al haar werk: ‘je hebt een menselijke ontmoeting met deze kleine tekening...een visuele conversatie...er is iets anders aan de gang’, zegt ze.
Ik heb jarenlang gedroomd over de zee en bij haar zie ik die zee als een persoon worden, heftig en in beweging en zeer present. Ze schildert nu het smeltend ijs op de poolkap, dat grijpt haar aan, zegt ze en een bootje dat nog net te zien is in zee, er waren eerst wat gedaantes op, maar die zijn in het proces verdwenen... zegt ze. Wat ze zegt doet er eigenlijk niet zoveel toe. In al haar werk zie ik die aanwezige presentie, die doorborende en tegelijk nabije blik die ik al zag voordat ik het eerste filmpje op YouTube aanklikte.
