Vanochtend vanuit de bus kon ik genieten van een prachtige zonsopgang. De lucht was rood-roze gestreept in een lichtblauw uitspansel. Dat is dus Homerus' rozevingerige dageraad. Het water van het Maas-Waal-kanaal was rimpelige oranje, een bootje voer voorbij en in de verte aan de horizon verscheen vanuit een felrode slang, als een kronkelige tl-buis die de bosrand markeerde, de zon.Het paste wel bij de mij gevisualiseerde zonsondergang van gisterennacht. Voor eén eurootje een afgeschreven boek gekocht in de bieb van 30 cm lang en 20 cm hoog: Amerika's spectaculaire nationale parken, heet het. Tjokvol grote foto's van al die prachtige natuur. De Grand Canyon uitklapbaar aanwezig.
Zonsondergang bij de Grand Canyon; alle superlatieven vond ik écht waar. Te groots en ontzagwekkend, toen ik er was kon ik het nauwelijks aanzien. Je komt aan, in de buurt van de kloof, maar je ziet niks. Je zet de tent op tussen wat struiken en besluit maar eens te lopen naar een weg waar allemaal autootjes in slow motion hun gangetje maakten.
En dan: ineens, sta je ín de canyon te kijken, de gelaagde kleuren van de rotsformaties, die ook telkens van kleur veranderen bij het verder ondergaan van die zon. Autootjes worden mieren, en je kruimelt zelf ook wat weg. Tegelijkertijd voel je het juist zwellen in je: dat je daar bij kan staan, dat dit oók de wereld is waar je deel van uit maakt.
Je kunt met helikopters door de canyon heen, en er zijn trails uitgezet om erin af te dalen. Waarom zou ik?Er stil bij zitten en staan was voor mij meer dan genoeg. Amerika koestert haar Nationale Parken en doet, door ze zo goed bereikbaar te maken en de mogelijkheid te geven dat je er kunt kamperen, aan natuurbeleving en educatie, waardoor Amerika je vanzelf dierbaar wordt.
Een sterrenhemel en daar onder zitten bij een kampvuurtje. Eekhoorntjes die bij je over de picknicktafel lopen, herten die zo tam zijn dat je ze bijna kunt aaien. De strip van Yogibeer is het andere uiterste, maar de wijdsheid van Amerika en het gevoel van vrijheid als je daar met een auto doorheen gaat: dat is onvergetelijk.
Ja, zo ben ik op half bewust belevingnivo wél Amerika-minded. Vrijheid, de melting pot, het land is ze groots en wijds dat je de armoede in de steden en andersoortige ellende snel vergeet. Dan vergeet je bijna dat de operatie Enduring freedom niet zo mooi is. En Geert Wilders heeft vandaag een Freedom Award gekregen van de American Freedom Alliance en dan denk je bijna: Ja! Vrijheid! Belangrijk.
