Het is deze week Kinderboekenweek. Vroeger toen ik kind was, was dat echt feest. We mochten allemaal een boek uitkiezen. Mijn ouders hadden de gewoonte om zaterdagmiddag heel lang, in mijn beleven, in een boekhandel rond te snuffelen en de kinderen werden dan in de kinderhoek gezet. Daar was niks aan, want tot een aankoop resulteerde dat nooit. Zij kochten wel, maar wij moesten nog maar eens in de bieb kijken. Behalve in de Kinderboekenweek.Ook met de kerst lag er standaard voor ieder een boek onder de boom. Ik herinner me de dikke sprookjes- en verhalenboeken voor mijn persoontje. Boeken: met de paplepel ingegoten. Maar of het echt zo werkt? Sommige broers en zussen lezen nauwelijks, geloof ik.
Om de een of andere reden zit ik helemaal in de kindersfeer. Pas de WaltDisneytekenfilm Pocahontas bekeken. Zo kleurig, vol humoristische vondsten en ook nog een wijs verhaal. De oude kronkelige boom, Grootmoeder Wilg die het indiaanse meisje Pocohontas leert om te luisteren naar de stemmen van haar hart en mee te gaan met de kleuren van de wind. Samen met John Smit, een blanke Engelsman zweeft ze over bergen, bossen en water en leren ze te kijken door het oog van de adelaar.
De hele wereld kijkt naar Walt Disneyfilms, leest Harry Potter, was In de Ban van de Ring, volgde de Chronicles of Narnia. Steeds gaat het over hetzelfde: de strijd tussen goed en kwaad, echtheid en onwaarheid, je hart volgen en niet de verwachtingen van je omgeving plus je eigen innerlijke geboden en verboden. Vol fantasie, dicht op de huid, met spanning en plezier en passie verteld.
En elke keer is er een soort overwinning van het zelf nodig, een over je eigen ego heenkijken, wil het gelukken. Misschien zoek ik naar redenen waarom het christendom en in dat kielzog ook het kloosterleven, zijn langste tijd heeft gehad. Hetzelfde verhaal wordt elke keer opnieuw verteld, maar honderd keer beeldender dan in die eerste evangelische versies. Zonder moralisme en zonder zedeprekerij.
Alles wat jong is en ook maar iets hiervan met de paplepel binnen krijgt is zodanig gevoed, dat je daar wellicht de rest van je leven wel mee toe kan. Het legt een bodem die daarna nog aangedikt wordt met allerlei nieuwe verhalen, film, muziek... Toch maar weer afscheid nemen van Het Geloof?... Misschien ben ik toe aan een heel andere horizon...
