Vandaag, 4 oktober, is het 't feest van Franciscus. Nadat we hem gisteren in de aarde hadden gelegd en hij geheel bedekt en omringd was door alle rozenblaadjes die er gisterenavond over hem heen gestrooid zijn, stond hij vanochtend dansend op het altaar omringd door rozenblad. Ik geloof dat mensen het wel mooi vonden, die Transitusviering (zie blogje Plezier, sept.). Sommigen schoten me aan en Broeder J. zei het in de Kring, bijgevallen door anderen.Dus het is een feestdag. Om twaalf uur aan de borrel in plaats van aan het gebed. De ochtendzon schijnt, misschien ga ik in de tuin liggen tussen de appelbomen zoals ik gisteren laat op de middag deed. Ik had een zacht, droog bedje gemaakt van het net dat de boerenkoolspruiten beschermde. Beetje mediterend op de avond die komen zou.
Het is ánders om in een kloostertuin te liggen, dan op elke andere willekeurige plek. Zoals het er ook anders schoffelen en vegen is. Pas kreeg ik zo helder binnen: in deze aarde die ik nu schoffel, daar hebben al eeuwen, anderen de grond bewerkt en al die anderen voor je zijn geraakt geweest door datzelfde verlangen, ideaal of hoe je het ook noemen wil.
Gisterenavond bleek iemand van de 'Franciscaanse familie' dit blog te hebben ontdekt. Hij beloofde er discreet mee om te gaan. Daar vertrouw ik maar gewoon op. Ik geloof in openheid, vandaar dit blog op internet, maar ik geloof ook in: alles heeft zijn tijd. De schreeuwerige nieuwsgaring, het kicken op weetjes en intimiteiten: dingen verwaaien in de wereld en in plaats van de Geest die inspireert, komen er spoken uit flessen. Dat wil ik voorkomen.
Maar de Geest leeft ook, dóór het vertrouwen dat je aan anderen schenkt. Zo hoop ik dat de lezers van dit blog, het tot zich nemen en de 'geheimen' bewaren in hun hart.
