In het fotoboek Material World van Peter Menzel, alweer uit 1994, bleek dat IJsland een van de rijkste, welvarendste stukje aarde op de wereld is. Het boek laat dertig gezinnen over de hele wereld hun HELE huisraad buiten zetten en dat levert prachtige en intrigerende foto's op. Hoe rijker de familie, hoe meer ook een zoekplaatje. Hoe, armer, hoe sneuer. Alhoewel sommige families net zo goed, werkelijk BLIJ de camera in kijken.Het is me altijd bij gebleven: dat IJsland zo rijk en welvarend is. Fijne compensatie tegen de kou, dacht ik daarbij. Nu is Ijsland failliet. Maar wat betekent dat nu praktisch en concreet voor die 300.000 inwoners op een eiland waar alle luxe goederen en alle basics; altijd vis om te eten, eigen stroomvoorzieningen, degelijke huizen, ruim voor handen zijn?
Alles gaat toch gewoon zijn gangetje ? Alleen de geplande aanschaf van een nog mooiere auto of bootje met de nieuwste gadgets, dat kan misschien niet door gaan. De geldcrisis is in welvarende landen toch vooral LUCHT, meen ik. Cijfertjes die op je schermpje fluctueren, that's all.
In het klooster is de jongen S. alweer verdwenen. In een week tijd heeft hij een nieuwe baan gevonden, hij wordt fulltime leraar op zijn oude middelbare school. Men doet alsof er niks aan de hand is, maar onderliggenend voel ik de verslagenheid. Een toekomstplaatje in duigen.
Hoe één mens telt en hoe één mens zijn leven, als je dat wilt, zomaar een heel andere richting kan geven. Kennelijk had hij extremiteit van het klooster nodig om zo snel actie voor iets anders te kunnen nemen. Dit is weer heel hoopgevend.
'Ik ben toch vooral een mensen-mens', zei hij tegen me. Dat lijkt me een leuk motto voor de geldcrisis. Wie staan er dan met lege handen?
