Blog

Gisteren was het zo'n dag om te besluiten geen stap buiten de deur te zetten. Verwarming lekker hoog, muziekjes op, boeken bij de hand, klaar. Moeders belde op. Ze moést mijn stem even horen en zo, want zij had net een heel aantal van mijn blogs gelezen. Dat is toch vreemd eigenlijk: de macht van het woord:

- Ik ken je nu veel beter dan ooit, zei ze.
- Ja, maar ik ben altijd dezelfde geweest.
- Maar nu zie en lees ik het...
Mijn ouders horen waarschijnlijk tot de meest trouwe lezers van dit blog.

Woorden... wie schrijft blijft... dat je elkaar dag in dag uit meemaakt en dat daaronder of achter een eigen leefwereld schuilgaat, die je nauwelijks met elkaar deelt. Daar heb je dan literatuur voor, om die universele gevoelens en zoektochten toch te herkennen bij jezelf en anderen en in de leeservaring die je deelt met anderen via recensies, interviews, gesprekken, dingen naar een algemener, universeler plan te kunnen heffen.

Maar misschien is dit zo voor middleclass en (half)intellectueel Nederland. In de keuken van het klooster wordt al schillende en kokend heel wat persoonlijke emoties, twijfels, zoektochten gedeeld. Sommige gasten daar vertellen soms meteen het meest persoonlijke, gewoon aan de borrel of even in de tuin. Dat geldt zo ook voor de bar in het wijkcentrum. En vroeger had je het biechten, de koffie met de buren, 'er voor elkaar zijn', klop maar aan, ik ben meestal thuis. Middleclass Nederland heeft de literatuur, de therapeut en... het blog?

Hoe drukker en hoe minder tijd, hoe meer schrijfsels de tijd doen stollen. Er wordt een andere tijdszone gecreëerd, een andere werkelijkheid. Eentje waar je ook elke keer weer naar terug kan keren. Je kunt iets nog eens overlezen, al mijmerend tot je nemen, het herkauwen, het combineren met andere dingen.

Waarschijnlijk heb ik mezelf ook beter leren kennen door mijn eigen blog.