'Wat is internet toch geweldig!', zeg ik in navolging van iemand wier blog ik net las. Het is degene die mij ook tot blog schrijven heeft gebracht (zie ook liedjes van verlangen 1, 28 augustus 2008) en ik lees iets over 'Angie', dat nummer van de Rolling Stones en iets over een eerste transistorradiootje. Stromen van herinneringen vloeien binnen.'Angie': dat was mijn eindeloze schuifelnummer met A.B. de jongen van de middelbare school waar ik verliefd op was. Hij was een 'blijvenzitter', dus rijper dan de broekjes uit de klas en we vielen op elkaar. Zijn zelfverdiende bandrecorder plaatsten we in de kelder van mijn huis, die we eerst met de hele klas uitgeruimd hadden, geschilderd, visnetten opgehangen, crêpepapier tegen de tl-buizen. Nu had de klas een plek voor de maandelijkse klassenfuif. En als bijna iedereen weg was, dan zetten hij Angie op de herhaling...
Die spanning: voor het eerst handen die voorzichtig onder je truitje kwamen, dat andere lichaam dat je helemaal kon voelen... Angie, o Angie... where will it lead us from here?... Elke zondag gingen we samen dansen en elke maandag keek de klas of het nu eindelijk écht aan was. Zover is het nooit gekomen. Zijn grootste heldendaad was, dat hij eens de benzine met een rietje van een andere brommer in de zijne had gezogen, om mij op tijd op te kunnen halen. Mijn broertjes en zusjes vormden vier hoofden boven elkaar in een dunne lichtstreep tussen de gordijnen boven. Kijken hoe ik achterop stapte en mijn armen van achter on hem heen sloeg. Hun grote zus ging dansen!
En dan mijn kleine oranje radiootje op batterijen. En mijn pick-upje, ook op batterijen. Mijn eerste LP die ik kocht van Linsey de Paul met het hitje 'Sugar me'. Die twee nummers 'Angie' en 'Sugar Me': de tijd van het eerste ontwaken, een onbekende wereld voelen, knietje vrijen met een vriendinnetje terwijl we huiswerk maakten. 'Angie' hoorde bij hem, 'Sugar me' bij haar... Ach, wat lief...
