De cursus van de Jakhals en de Giraffe (zie blogje 'Beeldig') : het was niets anders dan een mengeling van christelijk en boeddhistisch gedachtengoed. De Giraffe heeft het grootste hart van alle dieren omdat het bloed moet pompen door die lange nek heen: het Christendom pretendeert de religie van de (naasten)liefde te zijn. Verder ging het erom dat je in communicatie in verbinding met de ander bleef staan, wat er ook gebeurde. Om dit te bereiken was het centrale (boeddhistische) woord: MEDEDOGEN.
De dag eindigde met een oefening in dankbaarheid: dat kon je altijd zijn, voor van alles en iedereen, zo was de boodschap. Ik heb heel braaf meegedaan, maar een stem in me zegt ook: hier wordt eigenlijk een preek verpakt in een prettige manier van doen naar elkaar, op een plaats waar het niet hoort.
Er zaten interieurverzorgsters bij die een 'theorie 'over zich heen gegoten kregen over waarnemen, voelen, quasigevoel, behoefte. We moesten op het einde een 'behoeftenrap' doen: Het gaat niet om mij, het gaat om behoeften, behoeften, behoeften. In het Engels: It's not about me, it's all about needs. Ik weigerde overigens en toen ging het uiteindelijk niet door. De trainers vroegen vaker aan mij, wat ik ervan vond en een collega naast me zei: jij kunt beter de cursus gaan geven, waarom vragen ze niks aan de anderen?
Al die psychologische mechanismen... De mevrouw in de zachtgroene, oranje kleding, witte schoentjes, lief gehaakt beige vestje, vertelt uit haar dagelijkse leven over een vriendin die tijdens een wandeling héél kwaad op haar was geworden en later over een buurman die bijna ontplofte en hoe zij dat met haar eigen giraffehouding had opgelost. Ik dacht: Als ik vriendin van je was, had ik je jakhalsachtig bij de kraag gegrepen. Giraffehoudingen kunnen je ook onkwetsbaar maken voor commentaar en kritiek op jou. Dan rap je: het gaat niet om mij, maar om jouw behoefte. Daar wordt een andere gék van.
Zo'n jakhals en giraffetheorie: leuk als je gelijkwaardig bent aan elkaar en gewaagd bent aan elkaar. Dat geldt op de werkvloer niet. Dat geldt nergens, waar hiërarchie een rol speelt. Dus ook niet in een kerk of klooster. Werkelijk mededogen is heel, heel moeilijk.
Alleen de innerlijke dialoog in jezelf, misschien helpt het daar om niet als een jakhals met jezelf te praten, maar vriendelijk als een giraffe te kijken en te buigen voor al je emoties, alles wat er woelt en kroelt.
Op plekken zonder macht, dan kun je cirkelen rond deze gedachten. Als je meditatie begeleidt of samen iets viert... Maar verder: wég ermee, wat mij betreft. Ik vind het een milieuvervuiling van zoet gewauwel en zuurstokachtige klefheid.
