Dát vraagt wat van je: je hebt 35 jaar in Indonesië gewoond. Je grote passie is tekenen, glas in lood ramen ontwerpen en maken, mozaïeken. 35 jaar in dat warme land, waar drempels en muren heel anders aanvoelen dan hier. 'A joh, kom binnen, heb je al gegeten?" Daar zette je projecten en huizen op voor gehandicapten en je leefde er tussen jonge broeders. In Indonesië zijn tussen de 2000 en 3000 jonge zusters en broeders.'Dan, op je zeventigste, nog vitaal, besluit je toch weer naar Nederland te gaan. Na lang wikken en wegen. Maar de familie trekt, als je oud wordt zoek je wellicht toch naar je allereerste wortels. Je verwacht rustig te komen wonen in een communiteit en je talenten uit te kunnen breiden, tijd te hebben voor die passie van je. Onverwachts blijkt iedereen alleen maar oud te zijn. En ben jij een van de 'jongeren' die nog leiding kan geven. Dus word je gekozen tot gardiaan...
Ik dacht in het hol van de leeuw te komen: op bezoek met 'mijn' communiteit in het klooster van Den Bosch. Daar is in de kelder een lief, met veel zorg gemaakt museumpje over het Kapucijneneleven van weleer geopend. Vanaf nu te bezichtigen via De Vrienden van Den Bosch, die er rondleidingen gaan verzorgen.
Het voelde als een coming out. Als enige vrouw tussen ineens 25 broeders tijdens de middagmaal, waarvan ik weet dat niet iedereen vóór het experiment van Velp is. Maar de gardiaan kwam naar me toe en zei: 'Jij schrijft die artikelen, hè. Ik heb ze allemaal gelezen in Indonesië. De vorige keer dat ik je zag in Velp was het kwartje nog niet gevallen.' Een drempel was voor mij geslecht.
Ik ga maar een voorbeeld aan hem nemen. Ook hij heeft vrijwillig voor zijn broederschap de rol van gardiaan op zich genomen en heeft niet geweigerd. Laat ik hier in het klooster, omwille van dezelfde broeder en zusterschap, dan maar de rol op me nemen van die ene vrouw binnen de muren, die blijft totdat de toekomst definitief iets heel anders zal gaan uitwijzen.
In alle andere tijd buiten het klooster, geniet ik des te meer van de wereld. Een prachtige NS- wandeling gemaakt, mijn favoriete in alle seizoenen, van Dieren naar Rheden. Herftsbos, op-en-neer een smalle beukenlaan die dwars het loofbos en dennenwoud doorsnijdt, eindigend in de heideheuvels van de Posbank. Gezellig gegeten met A. en F. in een klein Turks restaurantje in Arnhem. Het leven vibreert. Zowel in de drukte als in de stilte.
