In mijn boshuisje ben ik zeer honkvast; ik kan dagen daar verblijven zonder de behoefte de hort op te gaan. Ik heb, denk ik, het ritme van mijn activiteiten en actieradius veranderd. Dus hier wil ik ook zulke dagen. Gewoon wat ‘meditatief’ zijn, niet doelgericht, verblijven in iets wat je innerlijk leven heet?
Alleen voor de tent op mijn campingstoeltje is toch wat weinig, dus ik liep de camping af en zou wel zien. Oké, de bus dan maar en die reed nu via het strand. Oké, laat ik hier maar uitstappen. Daar was het afwisselend aangenaam, als de zon er was, maar met een wolk ervoor is er ook koude wind en lijkt de temperatuur wel 10 graden ofzo te dalen. Ik ging wat beschutter liggen, geïmproviseerd op mijn sjaal. Goed te doen en ik las verder in ‘Hier Ben Ik’.
Heel interessant, juist in deze tijden. Er is een Joodse familie in Washington, die natuurlijk ook veel familie in Israël heeft. Er is een gigantische aardbeving in het hele Midden Oosten en Israël verdwijnt, dat weet je als lezer al in het eerste hoofdstuk. Het heeft geen verdediging meer, is hulp behoevend en landen eromheen worden al snel Trans-Arabië genoemd en de hele wereld kijkt toe en grijpt niet in.
De Joodse familie worstelt met relatieproblemen, de ouders zijn ieder eigenlijk dodelijk eenzaam, ze fantaseren over vreemd gaan en scheiding en houden alles in gang via de uiterlijke schijn van een gelukkig gezinsleven. Heel raak en subtiel beschreven: hoe elk zich verstopt in dagelijkse handelingen die nodig zijn om een gezin draaiende te houden en ze zo elkaar ontwijken. Ook in de intimiteit van de slaapkamer is er een ‘dans’ ontstaan, om geen afwijzing van de ander te hoeven meemaken.
Hun oudste zoontje staat voor zijn Bar Mitswa, maar heeft daar niks mee, hij is het verplicht. Dat geldt eigenlijk ook al voor de ouders, wat moeten ze met Joods-zijn? … Maar ja, het verleden van de Holocaust, elke Jood telt, en de familiebanden laten het toch zo gebeuren. Je leest gedachten en gevoelens van diverse familieleden. Een opa bijvoorbeeld is ervan overtuigd dat de hele wereld uiteindelijk een haat tegen Joden heeft, maar dat wegmasseert: als het erop aankomt zal Duitsland de trouwste bondgenoot blijven, door hun schuldcomplex. Je leest over een commissie die in Israël wordt opgericht, welk deel van de Westers Jordaanoever nu als eerste moet worden geannexeerd, waar een familielid in Israël zich mee bezig houdt…enzovoort. Dan is de aardbeving nog niet geweest. Ik ben nu zover, dat de aardbeving net gebeurt is en niemand meer Israël in en uit kan. Een neef en zijn zoontje uit Israël die over was gekomen voor de viering van de Bar Mitswa beweegt hemel en aarde om terug te kunnen, bijvoorbeeld via een vrachtschip, maar tevergeefs. Hem valt op dat in de Westerse berichtgeving over de ramp, men het heeft om hulp en versterking te zenden, maar niemand het I-woord noemt: ‘Israël’ zelf wordt niet meer gebruikt, de ramp betreft immers het gehele Midden Oosten? Iedereen is er van doordrongen dat deze aardbeving gevolgen voor de hele wereld zal hebben… Hoe verder?
Vul voor ‘de aardbeving’ de ‘inval van Hamas’ in en het boek lijkt op het heden… Behalve dan dat Israël zelf er weerloos is geworden; laat de wereld dat zo gebeuren?
Enfin. Ik maak nu mee dat de dagen hier nog langer worden, dus elke keer is het al later dan ik denk. Toch, met hongerige maag, windstil op een bankje bij de lagune gezeten. Die rust, dat kabbelende water…
De groene scherf en de platte steen met gat erin heb ik op het strand achtergelaten. Ik weet wel precies bij welke aangespoelde boom. Als deze er in de toekomst nog ligt, wie weet, dan neem ik het misschien toch mee naar mijn boshuisje.
