Even met de vaporetto naar een van mijn lievelingsplekjes in Venetië: op de trappen aan de achterkant van de San Lucia kerk. Daar kijk je terug, het Grand Canal in, waar je zojuist doorheen bent gevaren en het is er altijd rustig. Daarna een brug over naar Cannaregio.
Ik kan er niks aan doen; ik blijf op apegapen in Venetië. Die hele stad gedragen op het water, vol bruggetjes, kerken en uitzichten.
Helemaal op het einde van de boekenclub, kwam B nog met de film Poor Things, die moét je gaan zien. Maar ik vertrok twee dagen later naar Venetië, dus dat lukte mij niet. Nu kijk ik eromheen via You Tube. Ben meteen enthousiast over de wereld die er geschapen is; in wat lijkt; de victoriaanse tijd, maar vol droomachtige details en surrealistisch en sprookjesachtig.
Het uitgangspunt is dat Bella Baxter, de hoofdpersoon, misschien zo naar de wereld kijkt. Zo is haar slaapkamer helemaal gemaakt van zachte materialen, want dat vinden kinderen fijn. Zij blijkt op een Frankenstein-achtige wijze weer tot leven gewekt en daartoe heeft zij het brein gekregen van de ongeboren foetus in haar. Ze is dus zonder enige remming, zonder enig vooroordeel. Ja, ik weet het zeker: deze film wil ik zien.
