In het tentje met de witte parasols zat vroeger een oud echtpaar. Ze bakten op ouderwetse wijze tosti’s, het was er rommelig, ik nam er altijd een ‘granita grande menthe’, stukgeslagen ijs met mentholsiroop. Het was er goedkoper dan op het strand zelf. Ze herkenden mij, elk jaar opnieuw. En toen werd het overgenomen door hippe jonge mensen en die plaatsen er een rode BBQ-wagen bij. Het eerste jaar zat hij er ook nog, in de schaduw van de bomen, te dommelen. Was zij overleden? Het jaar daarop zag ik hem niet meer.
Een wandeling over het strand, richting het einde van Lido, waar de bewegende dammen zijn gebouwd om het zeewater weg te houden. De scherven en het stokje met schelp heb ik achtergelaten. Het past allemaal niet meer in mijn boshuisje.
