Op muren, op de poort en in de buurt van gebouwen van de universiteit zijn oproepen voor een vrij Palestina te vinden. Dat doet mij deugd. Venetië is geen dorp of een toeristen-ding of een soort van museum; er wordt geleefd. In een zéér uitzonderlijke mooie omgeving; dat wel.
Het heel grote Plaza Margherita, dat ik alleen kende van zwoele zomeravonden, tjokvol allerlei soorten mensen, ook families met jonge kinderen die er spelen terwijl hun ouders op de terrassen zitten, was nu leeg en verregend. Ik keek ernaar met de rug naar de etalage van veruit mijn favoriete boekenwinkel. (Op The English Bookshop na, vlakbij Rialto, maar die is sinds twee jaar weg en de winkel is nog steeds leeg.) Het wordt gerund, denk ik, door een homostel. In de etalage is er altijd een boek dat ik zelf gelezen heb en dat ik goed vind. Nu was het Modern Nature van Derek Jarman. En véél boeken die ik meteen zou aanschaffen als ik in Venetië woonde. Ditmaal was er verrassend, een heel uitgebreide selectie Graphic Novels.
Ik ging helemaal terug naar oude tijden. Ik ben, ondertussen ook alweer 29 jaar geleden, in het museum in Niamey geweest, de hoofdstad van Niger. Toen ademende het vooral folklore uit. En in een klein, wat stoffig museum in … Cotonou, meen ik, in Benin. Vol dansmaskers, degene die de rondleiding gaf, zette ze op, zong erbij en danste, het was als een privé-theatervoorstelling. Hij was griot, van oudsher de minstreel, de verhalenverteller in de Afrikaanse cultuur.
Indrukwekkend was de zwarte wand, die kunstwerk en monument inéén is. Vol zwarte wapenstokken, vergelijkbaar met die waarmee George Floyd is doodgeknuppeld. Er hingen labels aan van andere slachtoffers. Degenen die bekend zijn; het overgrote deel is verdwenen in de anonimiteit.
Ook een pyramide van klei van alle geroofde kunstschatten. Als deze door het Westen terug worden gegeven, vormt dit de basis van het verbeelde grote museum.
En dan weer een kerk in, ditmaal van de Karmelieten. O, dat gevoel voor drama en pathos!
Terug gewandeld via de zee: zou ik genoegen kunnen nemen met alleen deze foto van de buit aan scherven en stenen die ik op het strand vond? En ze dus hier achterlaten? Ik vind nu dikkere scherven en die wegen meer, tevoren waren het kleine en dunne. En is die ene steen nu wel of niet een bewerkt oud gereedschap? Het heeft hard gewaaid, dan geeft de branding veel cadeautjes.
