Stilte - Hangmat- Bos : Dit zijn de woorden die mijn laatste dagen bepaalden. Ik was extra sneller uit Venetië teruggekomen om nog wat van het warme weer mee te maken. Ik heb ervan genoten en ben toch elke keer weer verwonderd over de stilte bij mijn boshuisje. Alleen dat bos om mij heen. Mijn huisje staat als het ware in een bijna cirkel van zes hoge eiken en een kleintje, nog van een eikel, is de cirkel als het ware rond aan het maken. Daarachter, is een soort van rijtje van minstens drie hoge dennenbomen en dan is er de berk op de hoek. Ik voel mij als het ware gedragen én omarmd door deze bomen.
En nu bij het open tuimelraam in mijn huis in de stad. Het concert van Bruce Springsteen in het Goffertpark is aardig goed te horen. De Sprinter naar Nijmegen-Dukenburg die ook een halte ‘Goffert’ heeft, puilde uit van de mensen. Allerlei soorten en ook alle leeftijden. Moest je toch maar uitstappen bij Nijmegen Centraal? Er was een goede pendeldienst, wist iemand te vertellen. De wandeling naar het park vanaf het station was 18 minuten, toch een betere optie?…Of er nu wel of niet regen zou vallen? Een bezorgde vrouw, ik zag haar op het schermpje van de iPhone, die belt naar vader en zoon: Nee! We hebben geen poncho bij ons…ja, dan worden we maar nat! Een ontroerend stel deze vader en zoon. Ze zouden niet aan dat spelletjesprogamma mee kunnen doen, want ze hadden exact dezelfde stem; met mijn ogen dicht kon ik ze niet van elkaar onderscheiden en er was een heel vanzelfsprekende vertrouwdheid en overleg en belangstelling naar elkaar.
O, het is hier nu ook stil. Het concert is afgelopen. Nu even naar de beelden kijken op YouTube. (Ik constateer dat het geluid en de zang die ik hoorde beter was dan wat ik nu hoor en zie. Meer sfeer)
