Ik liep naar het strand, rook de geur van de vijgenboom en kwam in een heel oude herinnering terecht. Was ik acht jaar oud, ofzo? De Familie ging naar Torremolinos, toen nog heel bijzonder, bijna niemand stapte in een vliegtuig. Naar appartementencomplex Bonanza in een groene tuin met dat L- vorming zwembad, en erachter bergen: nieuw voor mij. We daalden ook af, naar het strand en daar stond onderweg een vijgenboom. Met een ezeltje er vlakbij, aan een boom gebonden. Ik zag en proefde voor het eerst een vijg, die Moeder openscheurde. Zwembandjes om onze middel, we hadden ieder een eigen handdoek, broertjes een blauw zwembroekje aan, Moeder met haar camera om haar nek, zo’n rechthoekige doos waar de bovenklep omhoog ging en daar zag je dan hoe de vierkante foto werd. Eindeloos was ze bezig met het instellen van het goede licht en het diafragma met de lenzen aan de voorkant , terwijl haar bril in haar mond bungelde.
S’avonds liepen we vaak over de boulevard naar het centrum en gingen dan een gebraden kip eten, die je al vanaf een afstand rook en dáár werd dat schilderij gekocht in een kleine winkelstraat, dat verder voor altijd de woonkamer domineerde. Mensen met een ezeltje en daarachter een ondergaande zon met bergen.Heel modern waren de fantasie kleurige bollen die in de struiken hingen of de suggestie wekten van bomen. Mijn mening werd uitdrukkelijk gevraagd, welk schilderij ik het mooiste vond en die is het geworden.Het hangt nu boven mijn bed in mijn slaapkamer in de stad.
Al deze elementen zijn in mij gestanst: zon-zee-strand-groene tuin- flaneren-schilderijen kijken-liggen-lezen-je koesteren-zonsondergang kijken…Nog steeds doe ik dat héél graag.
