Naar William Kentridge geweest ; in een sfeervolle kleine ruimte aan de kade staan in de twee hoeken, diagonaal tegenover elkaar beige regisseurstoelen waar van uit je negen episodes kunt bekijken; Self Portrait as a Coffee Pot
Ik ben grote fan. Het gemak waarmee hij schept, werelden verandert en tot leven wekt, de zelf ironie door zichzelf te interviewen en onderuit te halen, zo goed de zwaarte van de wereld erkennen, maar uiteindelijk optimistisch zijn. En hij is zo filosofisch poëtisch.
Ik heb niet alle episodes gezien, maar ik weet dat ze ook allemaal op zijn eigen website te vinden zijn. Hij eindigt dat hij zich dansend uit zijn eigen studio laat meenemen, de straat op, met de klanken van die processie More Sweetly Play the Dance, die ik in Eye in Amsterdam misschien wel tien keer heb gezien.
