Heerlijk om weer in de windstille hoek van mijn tuintje buiten met een vest aan in het lente zonnetje te kunnen lezen. Hoe vredig en harmonieus mijn bamboebosje, dat door vriend E. Ryokan's Bamboebosje wordt genoemd, naar een Japanse zenmonnik. Dit zo'n vanzelfsprekend plekje thuis en dan denken hoe in Japan bij zoveel levens,' de hemel in de hel veranderd is', zoals een jonge Japanner voor een camera exclameerde.
Japan... je kunt er niet veel van zeggen. Niks zeggen lukt me ook niet: ik las dat mensen rondom Tokio nu ook met angstige ogen naar de Fuji beginnen te kijken, bang dat die ook nog zal gaan uitbarsten. Die Fuji, die tegelijk zo'n ijkpunt is in het landschap en in het Japans bewustzijn. (zie blogje Fuji, vorige maand). De apokalyps bij je voordeur. Als je die nog hebt.
Niemand heeft het meer over de aardbeving in Nieuw Zeeland van vorige maand, maar vriendin W. berichtte dat daar ook nog mensen dakloos zijn, zonder elektriciteit. De rijken trekken in hun vakantiehuizen in Lake Tekapo en de kleine school heeft ineens 21 nieuwe kinderen erbij, allemaal met hun eigen onheilverhalen. En dan die schaal van Christchurch zoveel malen vermenigvuldigd in Japan. Verhalen die nooit verteld zullen worden omdat de stemmen van de aardbodem zijn verdwenen.
An Elegy
A thousand times must we deplore
The lost will never come to live again;
Even as flowing water runs away,
Returning nevermore.
Een oud Japans gedicht van Lady Kanin. En daarbovenop las ik een gedicht van de dichter Tadanori (1144-1184). In oorlogstijden was het gewoon dat dichters , niet zoals in het Westen krijgslustige strijdliederen componeerden, maar midden in de strijd bleven refelecteren over het voorbijgaan van de seizoenen. De dood, verval, verlies opgenomen in het geheel van het leven. Zoals de kamikazepiloten dat in de tweede wereld oorlog ook deden. (zie blogje Altijd verder, vorige maand). Het gedicht toont iets van die werkelijkheid in contrasten, zoals die in Japan zich door het landschap zelf, zó kan tonen.
sazanami ya The capital at
Shiga no miyako wa Shiga of the little waves
arenishi wo Has fallen to ruines;
mukashi nagara no But, unchanged from long ago,
yamazakura kana The mountain cherry-blossoms.
Dan zie ik die ruines, die grauwe massa, van wat ooit huizen, tuintjes, wegen zijn geweest. En dan hoop ik maar dat de overlevenden de kracht vinden om toch de heuvels rondom te beklimmen, zometeen als het lente wordt. En de kersenbloesem kunnen aanschouwen, zoals een verre voorvader hen daarin voorging.
