Tja, soms weet je niet wat je met iets aan moet. Vanochtend had ik een uitgesteld functioneringsgesprek met de nieuwe leidinggevende. De vorige keer had hij een half uur achter de pc gezeten en was er niet uitgekomen. Nu na rijp beraad, na mij te hebben laten observeren door hemzelf en anderen, kwam dan de beoordeling.Ja, alles oké, als beheerder daar was niks op aan te merken, maar hij vond me geen beheerder. Dat zegt iemand je dan na twintig jaar! Dit is de meest rare beoordeling die ik in 30 jaar leiding geven ooit heb gegeven, voegde hij eraan toe. Ik ben volgens hem een mensen-mens en zijn eindconclusie op papier is de vraag of mijn roeping niet ergens anders ligt. Dat hij het woord roeping gebruikt... Hij wil er met mij in de komende tijd van gedachten over wisselen.
Je bent een mensen-mens, dat woord kwam steeds maar terug. Ik zou mensen moeten gaan begeleiden, ik leef me in, in iedereen, ik laat niemand ergens los, ik kan goed luisteren... Waar haalt hij het allemaal vandaan?
- Ja ik begrijp dat er brood op de plank moet, maar wanneer dat niet zo was en dat geen rol speelde, wat zou je dan gaan doen, ik kan er niet tegen dat iemand zoveel kwaliteiten laat liggen, zei hij.
Ik verzekerde hem mijn kwaliteiten in mijn 'vrijwilligerswerk', wel genoeg in te zetten. Zo heet dat dan op je werk: de begeleiding van meditatie en leesgroepen, verbonden zijn met een klooster, en dergelijke. Ja, maar in je professionele leven, dat is toch jammer dat je zoveel laat liggen. Het kan veel meer, je gebruikt nu op je werk hoogstens 20 % van je kwaliteiten!
O. Mijn werk is een solide basis, een basisinkomen, precies genoeg om van te leven. Mijn werk veroorzaakt geen stress, behalve dan met sommige collega's. Er zijn erbij die liegen en bedriegen en mij in diskrediet proberen te brengen. Hij meent dat er altijd wat zal zijn met collega's omdat ik nu een maal een andersoortig mens ben. Ze zoeken en vinden futilieiten en kunnen niet anders zijn dan zij zijn.
Hij heeft gelijk, ik gaf hem volmondig gelijk. Als mensen niet boven zichzelf kunnen uitstijgen en ze zien iemand die ze niet zomaar kunnen plaatsen, dan krijgt die uiteindelijk de zwarte piet. Ik heb er mee leren leven, geloof ik.
Heeft hij nu gelijk dat ik eens wat anders moet gaan doen? Maar hoezeer speelt bij hem op de achtergrond het saneringsplaatje mee?Ik ben een dure kracht, want nog met de meest gunstigste arbeidsvoorwaarden. Mij elegant verplaatsen, weg uit zijn kostenplaatje, dat zou toch ook wel mooi wezen, voor hem. Ja, ik ben wellicht een mensen-mens, maar nooit te beroerd om daarin de dubbele bodems te onderzoeken.
