De muziek staat swingend hard, mijn kamer is daar vlak boven, het is net te koud om de hele tijd buiten bij de palmboom te zitten en de pc staat precies op de grens tussen binnen en buiten. Dus daar kruip ik achter. En ik surf wat. Daar kom ik meestal niet aan toe met mijn beperkt internetgebruik. Nu weet ik ineens dat er ergens iemand op de wereld een Ramana blog-alert heeft ingesteld op Ramana Maharhsi. Door zijn naam hier te gebruiken, in een blog, kom ook ik waarschijnlijk in dat blog van die ander. Dat is toch zoiets als stuifmeel dat onverwacht overal terecht kan komen.De desbetreffende is geinterresseerd in non-duale religie en filosofie, zoals die van Krishnamurti en Ramana. Door dit blogalert verschijnt er ook ineens een verwijzing waar de debetreffende zelf ook verrast over is: het gaat over een foto van ene Demaison, een verwaterd vrouwengezicht dat als het ware zichzelf telkens in een andere weerspiegeling terugvindt. Ramana stelt zich steeds maar weer de vraag: Wie ben ik? Wie ben ik? Wie ben ik?: en door de herhaling verdwijnt elke dualiteit. Elk antwoord dat je spontaan geeft verdwijnt in weer iets anders en uiteindelijk verdampt alles.
Krishnamurti is hierin heel consequent: uiteindelijk kan religie niet meer bestaan, want in de grond gaat die uit van een duale wereld: er is er een van de mensen en er is er een van het goddelijke en de goden. Maar Krishnamurti zit zo in zijn hoofd, het is zo cerebraal, rituelen en andere feestelijkheden verdampen ook. Alleen het woord en de redenatie is bij hem overgebleven.
Hoe vind je een weg waar hoofd en hart, stilte en feest, kleurige ritueel en mediatie allemaal tegelijk kunnen klinken en je niet vast gaat zitten in het aan de voeten zitten van maar een inspirerend figuur, met daarbij behorende gebruiken of niet-gebruiken? Als God een man is dan loost hij zijn zaad overal en als Zij een vrouw is, dan kan ze overal baren, dat kan niet anders.
Muziek: daar is ook geen sprake van dualiteit: waar de toon, de klank, de harmonie het onuitsprekelijke een vorm heeft gegeven: uit muziek kan het goddelijke onstaan en daarin kan het weer terug keren. Het is vast niet toevallig dat er in kloosters zoveel gezongen word in de vormen van het getijdegebed of mantra's enzo. Zoals ik nu deze gedachten ontwikkel terwijl de muziek keihard aanstaat, als goddelijk stuifmeel zo kunnen woorden zijn, die verdampen in klanken zonder betekenis en tegelijk alles omvattend: oooohm.... oooohm....
En wie denkt: waar gaat dit over?, die stelt wellicht de enige juiste vraag. Waarop geen eenduidig antwoord mogelijk is. Ik typ ondertussen in het bijna pikdonker, In ten minutes we close, zegt iemans in zeer gebrekkig Engels. Zo is het maar net. Uiteindelijk stopt ook de muziek en gaat het licht UIT.
