Ik moet wel om mezelf lachen. Vanochtend was het zwaar bewolkt weer en ik besloot om naar de Macarena te gaan, niet al te ver weg, paraplu mee en daarna wel weer zien. Tenslotte is het mijn verjaardag vandaag, dus alsjeblieft niks teveel, gewoon maar ZIJN, dat vier ik tenslotte, dat ik er bén. Maar op de weg er naartoe, liet ik me toch door mijn ogen leiden waardoor ik zeker drie keer de afstand van die op de kaart heb gelopen! Even kijken, die straat in, wat is dat? en als ik dan op de kaart keek was ik steeds weer afgedwaald van het oorspronkelijke doel. Zoals de levensweg gaat: op weg blijven, geen rechte lijn, niet overal de controle op proberen te houden, en elke afdwaling, daar leer je weer wat van.Ik was op weg naar de oermoeder van Sevilla: de Mater Dolorosa, de huilende Maria. Ze is het pronkstuk dat tijdens de Sante Semana door de hele stad wordt gedragen. Even dacht ik nog: ik kom er vandaag niet, zeker niet de bedoeling om te bezoeken op een verjaardag. En toen keek ik tenslotte toch in haar ogen. Grote bruine, Spaanse ogen die je recht aankijken, terwijl de tranen over haar wangen biggelen. Haar handen, een beetje omhoog met het gebaar van: Ach, het is vergeefs, ik kan hier niks meer aan doen.
Buiten was de zon weer gaan schijnen, ik nestelde me op een stoeltje in een steegje, at slakken in rode paprika-knoflooksaus en een rode wijn met prik en ijsklontjes. Ik dacht onderwijl: dit is de enige wijze hoe je om moet gaan met verdriet, vergeefsheid, de dingen die niet lukken in je leven: ze recht in de ogen kijken. Als je er langs heen kijkt, het probeert te vergeten of te bagatelliseren, of je zelf probeert af te leiden, dan ontstaat er nooit dat vreemde, wonderlijke alchemistische proces: werkelijk verdriet voelen en toelaten maakt ook weer werkelijke vreugde los. Zo niet dan blijf je een schim, en ben je eigenlijk een zombie, een schijndode in het leven.
Ik sloeg een verjaarspsalm open en nee maar, die was zó toepasselijk, het werd psalm 162. Het sluit aan bij de stroom waarin ik me beweeg : ik graaf bewust terug naar vroeger, ik droom, ik verwacht, ik weet dat tranen naast puur plezier kan bestaan, want niemand huilt 24 uur lang, er gebeurd zoveel op één dag, de stroom van je bewustzijn kan zoveel aan en vraagt alleen maar van jou, dat je geen blokkades maakt, je zelf niet gevangen zet. Ik lees in plaats van ' Heer of Here' in de NBG vertaling Het Leven . En van ´hij´, maak ik een ´zij´.
Herinnering en verwachting
Toen Het Leven de gevangenen van Sion deed wederkeren,
waren we als degenen die dromen.
Toen werd onze mond vervuld met lachen,
onze tong met gejuich.
Toen zei men onder de heidenen:
Het Leven heeft grote dingen bij ons gedaan,
wij waren verheugd.
Leven, wend ons lot
als beken in het Zuiderland.
Wie met tranen zaaien,
zullen met gejuich maaien.
Zij gaat al wenende voort,
die de zaadbuidel draagt;
voorzeker zal zij komen met gejuich,
dragende haar schoven.
