DRRRRR!!!!

Vanochtend tijdens de meditatie een trillende belevenis: plotsklaps begon er een boor te boren, DRRRRRRR!!!! DRRRRRR!!!! dwars door de stilte heen. Alsof de buurman aan de andere kant van de muur bereid was om helemaal tot het gaatje te gaan. Door mijn oogwimpers keek ik naar de anderen en meende bij M. te zien dat die een lach moest onderdrukken. Niet naar kijken, maar verzonken proberen te blijven, want anders wordt het wellicht een partijtje lachen.

En het gebeurde weer: DRRRRRR!!!! DRRRRRR!!!! Maar nu was ik erop voorbereid en ik deed dezelfde oefening die ik de vorige avond nog deed voor de tv: kijken naar de actiefilm Mission Impossible 2, ik hou van onmogelijke missies, en ondertussen een ruimte van stilte blijven ervaren en gewaar blijven houden. Dat levert iets verkwikkends op, vooral bij de vrijscene en toen de heldin bijna dood ging door het vergif dat ze bij zichzelf had ingespoten, ze bijna van de kliffen af wil springen de onstuimige golven in, en zij op het allerlaatste moment toch gered wordt door Tom Cruise die met het antiserum komt.

Het verwikkende zit 'm in het synchroon laten lopen van verschillende dingen ineen. Alsof je in je geest meerdere ruimtes tegelijk uitvouwt, je alerter wordt en alles ruimer en opener wordt. Ergens, achter alle doe en dwingdingen is een wereld die onverstoorbaar dwars door ruimte en tijd aanwezig is en die wereld, die is gevuld met louter licht en liefde.

DRRRRRR!!!! ... DRRRRRR!!!
En kun je dan toch misschien de woorden ervaren die mij vorige week te binnen vielen in de kapel van de Clarissen?

Alle woorden wijken
wanneer we zachtmoedig reiken
naar het hart,
de essentie
van een ander.

Alle woorden wijken...
en in de stilte die onstaat
gloeit de Liefde
zonder grenzen
zonder maat.