Gisteren weer zo'n onvergetelijke namiddag en de avond zien vallen met een rode ronde zon en kleurige hemelen, aan de Waal. Het struingebied tussen de rivier en de dijk vanaf Beuningen tot aan de brug van Ewijk: Ongeveer 4 km heen en weer 4 km terug. Zandplaten, zandduinen, steile taluds, slikplaten, door de erosiegeul van de Staartjeswaard, waar water de ruimte krijgt, zo lees ik in de Handreiking Ruimtelijke kwaliteit van Buro Terra Incognita, die in deze brochure als het ware een gereedschapskist aanreikt voor ontwerpers.Want zó is het: ook deze rivier is voor een groot deel het werk van mensenhanden en het mensenbrein. De Waal, de grootste en breedste rivier van Nederland , is in vier kwaliteitgebieden verdeeld: je hebt de wilde Waal, de getemde Waal, de nijvere Waal en de weidse Waal. Aan ontwerpers de uitdaging om deze ruimtelijke kwaliteiten te versterken, te accentueren , zó dat dit in de beleving van mensen een plek kan krijgen.
Ik wandelde aan de wilde Waal en die is me ook het liefste. Ik zou er elke dag wel willen wandelen en de dag er besluiten. Er voeren veel boten. Op de kleine strandjes vond ik een roosje, de uiteinden van de stronken van bloemkool, een komkommer. Dan zie ik de bootvrouwen in hun keukentjes als het ware bedrijvig zijn en wat niet meer nodig is, dat gooien ze zo, hup van boord. De mensen van het water en het land die elkaar ontmoeten in de dingen die ze achterlaten.
In mijn hoofd klonken de klanken van de cd Alina van Arvo Pärt. Alina, Spiegel am Spiegel, klanken die als het ware de binnenkanten van de wanden van je ziel maken. Bezoekers van de meditatie bij de Clarissen op vrijdagavond worden ook met deze klanken begroet. Een akoestische architectuur van stilte en ruimte. Net zoals de Waal, een combinatie is van dat wat met het mensenbrein gemaakt is en dat wat gegeven is: creativiteit en het kunnen beleven van schoonheid.
