'Dit is een stad om lief te hebben...' als variatie op Toon Hermans liedje. Als ik liefheb wil ik het liefste niets zeggen. Maar het blog vraagt woorden en later, veel later zal ik blij zijn toch wat opgeschreven te hebben. Ik heb de lange lieve dag doelloos gedwaald, van het ene naar het andere, alleen maar mijn ogen achterna. En wat ik zag was zoveel, zo verschillend, van Spaans oud-chique tot hip en trendy, van rollerskaters tot heertjes in driedelig pak en manchetknopen, van een huilende Madonna tot kayakers op de Rio Gualdiver.Twee meisjes op een bankje in de zon, kletsend en onderwijl flamingoritmes roffelend met hun vingers op de waterflesjes in hun hand, de ene met de I phone op schoot, blauwe regen die bloeit in de prachtige tuinen en parken, een huilende Madonna van vlees en bloed. Hier geen etherische, gestilleerde Maria zoals die van Lourdes; ze heeft zware zwarte wenkbrouwen, ze fronst en huilt en houdt de doornenkroon van Jezus in haar vlezige vingers.
Jezus is een viriele man, die bruin is en bloed en de kerken zijn vol goud barok, een religieuze hersenpan vol engelen en heiligen, het binnenste krioelt in de kerken en kapellen naar buiten, het gaf me een soort schock na de leegte van gisteren in het landschap. En ik ben niet eens in zoveel kerken geweest.
Ik twijfel zelfs of ik de Giralda wel in wil, voor 8 euro, het is de grootste basiliek van de wereld na de St Pieter in Rome en St Pauls in London. Maar het is gebouwd op de plattegrond van de grootse moskee die er eerst stond. Alleen de minaret is overgebleven, prachtig fijne kleine stenen, waardoor het lijkt of je naar uitgehouwen kant kijkt, maar er is een renaisance klokketoren op gebouwd. Lelijk en grof vond ik de kathedraal van buiten, ik dacht aan de Mesquita in Cordoba en fantaseerde wat voor een prachtige moskee er gestaan moet hebben. Nee, ik wil nooit een christen genoemd worden, dacht ik.
Men kan hier etaleren! Ik heb etalages gezien waarin ik verloren raakte in de kleuren, het gedrapeer van de stoffen, dassen sjalen, schoenen, taartjes, snoep, het maakt niet uit wat, oorbellen, kraaltjes, diagonale lijnen, dansende voorwerpen, zo heftig en fijnzinnig tegelijk, er hangt hier een soort elegante vibe, een soort levensdrift, iets vrolijk heftigs, dat vast ook heel tragisch kan zijn. Die huilende vlezige Maria en de flamenco, tussen die sferen in ergens hangt Sevilla.
Tegelijk is de stad zo jong! Ze fietsen over de groene paden die langs de wegen zijn aangebracht, rollerskaten, joggen, roeien en bewegen zich over het water als gondeliers in Venetie, ze liggen in de zon in het gras, op de stenen langs de kade, ze lopen met tassen vol door de winkelstraten, ze zijn modern, heel modern, heel zelfbewust. De ouderen ook. Ze staan bij elkaar in elegante pakken, de handen losjes in de zak, ze lezen een tijdschrift op een bankje met kettingen en oorbellen en mooie schoenen. Weer anderen laten hun hondjes uit terwijl ze onderwijl hardop praten door hun iPhone, als zo´n ding zo heet. Ze bewegen hun duimen druk, druk op en neer op datzelfde ding.
De flamencojurk is niet een laagjesjurk met bolletje en stippen: ik heb in ateliers gekeken waar de stoffen tot het plafond zijn opgetast, rollen kant, ruches, van dichtbij kan één strook bestaan uit een patchwork achtige, laagje naast laagje van van alles wat. En op de waaiers staan niet alleen bloemen geschilderd, ze zijn ook te koop met een bloedende Jezus en een huilende Maria
. Ach, ik kan nog wel zo doorgaan met opsommingen van wat ik allemaal zag. Heerlijke niertjes in sherrysaus gegeten met een cerveza, bij de tegelhoek van de provincie Avila gelegen op dat imposante halfcirkelvormige Plaza de Espagna. Ik geloof niet dat het Theresa was die met een ontblote borst langs veldheren rende, zoals de historische afbeelding liet zien. Alle 49 provincies van Spanje zijn er afgebeeld.
Your believe is not really important... it is how you act, that counts'... hoor ik in een conversatie achter me van een Joodse jongen met een meisje met grote ogen. ´Jezus doesnot see nominations, he doesnot see if you are chinese or whatever... zegt ze terug. Ze zijn het ergens eens. De hele Joodse wijk, smalle kronkelige steegjes waar het ineens weer stil en middeleeuws is, na het geraas van de autos op de brede avenues is hier uitgemoord. Weg, allemaal weg, zoals die moskee.
Ik heb sowieso weinig 'allochtonen' gezien. Waarom zouden die hier ook terecht komen, als je zo ver en lang door een leeg landschap moet reizen? De meest rommelige winkeltjes die worden wel door Chinezen gerund, heb ik ontdekt. Ik was in een winkeltje met zo´n zooi, zo´n chaos dat ik benieuwd raakte naar de eigenaars. Een Chinese familie. Ik waande me even in Peking en daarna bleken in al dit soort winkeltjes, Chinezen rond te scharrelen. Ik heb er een wit hoedje gekocht met roze bloemetjes erop. De vorm van een kleine gleufhoed, dat vind ik er zo grappig aan. Ze Sevilliaans vond ik, maar made in China. Zou het meisje achter de balie hier, nu wel kunnen zien dat ik geen Spaanse ben? Gisteren zei ze dat ze steeds Spaans tegen me wilde gaan praten, want ik leek zo Spaans. Ik denk dat zij nooit komt in die rommelwinkeltjes.
