- De dans is veranderd, vertelde zuster C. mij in het bijkeukentje, we waren maar met drie zusters en twee gasten en nu is het een stuk eenvoudiger, dit is eruit gelaten. En ze danste de passen voor.- Het zag er niet uit! vulde zuster M. aan, ik heb mijn ogen ondertussen maar gesloten en alleen maar naar de muziek geluisterd.
- Ja, we botsten zelfs tegen elkaar op, zei zuster C., het ging van geen kant!
Ik was er niet bij, want ik had boekenclub en ervaar dat ook als een dillemma. Eén uur vigilieviering tegenover een avond lang boekenclub en niet de spelbreker willen zijn bij het maken van een nieuwe afspraak in de drukke agenda's van zes mensen. Maar eigenlijk zou ik dat wél willen: naar alle vigilievieringen in de Veertigdagentijd, op de Zaterdagavond: méédansen.
- De volgende twee keren ben ik er ook niet bij en daarna durf ik niet meer mee te doen, hoor !, zei ik.
- Ach waarom niet? natuurlijk wel! zei zuster C. Tja. Een dillemma: Ik heb mijn eigen leven te leven met mijn eigen ritme, bezigheden, uitjes, en dergelijke. Een vigilieviering: voor hen na de avondboterham en na de viering een kopje thee halen in de huiskamer om in je eigen kamer in alle rust op te drinken is tóch wat anders dan heen-en-weer van huis naar klooster te gaan.
Verbondenheid gestalte geven: daar gaat het om. Verbondenheid die blijft of je elkaar nu vaak ziet of niet, of ik daar nou al die vieringen mee doe of af en toe eentje... Verbondenheid... het heeft altijd twee kanten nodig. Je moet elkaar als het ware het leven willen doorgeven, door trouw te zijn aan wat je deelt, aan wat gezegd, gedaan en beleefd is met elkaar.
Niet elke dans is 'bidden met het lichaam', soms bots je: dat voor lief nemen en tóch doorgaan met elkaar: Het beste en het mooiste van elkaar verwachten en proberen gestalte te geven; dat is iets van To be or not to be: zo gaat de dans van het leven.
