Gisteren fietste ik naar de Waal om de zonsondergang te zien. O! Ik hou van het tijdstip van de dag: dat de schaduwen lang worden, het land met een oranje gloed verzadigd wordt, het stil is en nu de lente aangebroken is, de hemelse lucht vervult is met vogelengezang, alom. Gele forsythia's in de tuinen van de boerderijen, lichtpaarse azalea's...
Er stond een kudde oerrunderen in donkeroranje gloed bij elkaar rondom wat balen hooi die er voor hun neergelegd zijn. Jonge eenjarige kalveren sprongen eromheen. Op het strand aangekomen, was ik net op tijd; het zand kleurde rood, terwijl de zwarte eivormige ballen rivierklei die aangespoeld was, er schril tegen afstaken, de grillige stammen van de nog kale bomen leken trouwe wachters die me weer verwelkomden.
Maar ik was niet helemaal alleen. Tegen de waterkant was er één vogeltje die sprongetjes in de lucht maakte, een metertje verder fladderde en weer hetzelfde kunstje vertoonde. En weer, en weer... Wat voor soort het was, ik weet het niet. In Hans Dorrestijns vogelgids komt de kwikstaart het dichtste bij, want het vogeltje had een dun staartje dat telkens weer de rivier aantipte. 'Tweet, tweet', tjilpte het. Dat hoorde ik, tussen de kabbelende golfjes door, maar het kon ook 'psssst, psssst' zijn, het geluid van het kwikstaartje, aldus Dorrestijn.
Het vogeltje leek er plezier in te hebben, dat het lente geworden was, verdiept in een speels lentefeestje: hoera een nieuwe tijd is aangebroken! Thuisgekomen zag ik bij DWDD, dat er een ander tweetfeestje was: Twitter bestond gisteren vijf jaar. Twitter: bij onstaan door velen onderschat, men was bang dat een stroom voordurende drek van banaliteit de virtuele ruimte zou meebevuilen, maar het is tot een allereerste nieuwsbron uitgegroeid, ooggetuige verslagen en diskussies; Twitter kan het allerdichtste bij de steeds veranderende werkelijkheid aanwezig zijn.
Het maakt me optimistisch: zo'n lentevogeltje: Of het nu Kwikstaartje heet of Twitter; ze vertellen beide dat de wereld altijd in proces is, een voortdurende stroom van verandering en vernieuwing.
Er stond een kudde oerrunderen in donkeroranje gloed bij elkaar rondom wat balen hooi die er voor hun neergelegd zijn. Jonge eenjarige kalveren sprongen eromheen. Op het strand aangekomen, was ik net op tijd; het zand kleurde rood, terwijl de zwarte eivormige ballen rivierklei die aangespoeld was, er schril tegen afstaken, de grillige stammen van de nog kale bomen leken trouwe wachters die me weer verwelkomden.
Maar ik was niet helemaal alleen. Tegen de waterkant was er één vogeltje die sprongetjes in de lucht maakte, een metertje verder fladderde en weer hetzelfde kunstje vertoonde. En weer, en weer... Wat voor soort het was, ik weet het niet. In Hans Dorrestijns vogelgids komt de kwikstaart het dichtste bij, want het vogeltje had een dun staartje dat telkens weer de rivier aantipte. 'Tweet, tweet', tjilpte het. Dat hoorde ik, tussen de kabbelende golfjes door, maar het kon ook 'psssst, psssst' zijn, het geluid van het kwikstaartje, aldus Dorrestijn.
Het vogeltje leek er plezier in te hebben, dat het lente geworden was, verdiept in een speels lentefeestje: hoera een nieuwe tijd is aangebroken! Thuisgekomen zag ik bij DWDD, dat er een ander tweetfeestje was: Twitter bestond gisteren vijf jaar. Twitter: bij onstaan door velen onderschat, men was bang dat een stroom voordurende drek van banaliteit de virtuele ruimte zou meebevuilen, maar het is tot een allereerste nieuwsbron uitgegroeid, ooggetuige verslagen en diskussies; Twitter kan het allerdichtste bij de steeds veranderende werkelijkheid aanwezig zijn.
Het maakt me optimistisch: zo'n lentevogeltje: Of het nu Kwikstaartje heet of Twitter; ze vertellen beide dat de wereld altijd in proces is, een voortdurende stroom van verandering en vernieuwing.
