De wereld gaat zo snel. En er moet zoveel in gebeuren. Wie en wat bewaart de rust? Moet men daarvoor naar een klooster of op retraite? Dat is toch te gek voor woorden: het échte leven, dat wat er toe doet hervinden op een andere plek dan waar je leven zich verders afspeelt. Ik heb twee maanden geleden een hyacintenbol gekregen. Tesamen met zo'n glazen flesje waar die dan in moet hangen. Je vult het met water, plaatst het op een donkere koude plek, en wachten maar.Ik heb geen kelder, dus hij stond in het koude halletje in de uiterste hoek, naast de voordeur. Zo kon ik er elke dag toch even naar kijken als ik mijn jas van de kapstok haalde en weer terughing. Zo'n kaal bolletje. En dan komt er een klein groen puntje bovenuit steken, dat groter en groter word. De stugge blaadjes vallen uiteen, er verschijnt iets van de eerste contouren van de bloem van de hyacint. Die groeit omhoog en wordt langzaam vol en roze. De verkleuring ervan, zoals bij een toverbal: van onbestemd grijs-groenig, naar onbestemd groen-bruinig, naar geel-rozig.
En nu! Na twee maanden! Nu staat hij in volle glorie te geuren en te kleuren in het volle zonlicht! Ik verplaats hem van waar ik zit en lees, naar waar ik tv kijk, enzovoort. Af en toe til ik 'm op en breng haar naar mijn neus. Mmmm... heerlijk, die hyacint, die lente die trappelt in je neusgaten!
Zó, met dit tempo, zo is al het leven achter de schermen. Wie een bot breekt of een nieuwe heup krijgt, weet hoe langzaam het genezingsproces duurt.Onbestemd blijft het wanneer je weer zonder krukken kunt gaan lopen, wanneer je weer kracht krijgt in je benen, of je weer auto zult kunnen gaan rijden. Wie rouwt die weet ook dat het verhaal dat dit proces een jaar duurt, een fabeltje is. Rouw kan jaren duren en blijft op onverwachte momenten de sporen trekken in je leven.
We worden verleid om alleen maar oog te hebben voor het direkte resultaat. Een hyacint, die koop je gewoon bij de AH in een bloembakkie en een paar dagen later staat deze al te bloeien. Hoezeer geniet je anders, wanneer je het resultaat als het ware met heel je verlangen uit het donker tevoorschijn wil trekken? Tijd wordt een gebruiksartikel wanneer de nuances van de gevoelslagen daaruit weggesaneerd zijn: wachten, hopen, verlangen, geduld beoefenen, leven met wat niet is: ongemak, gebrek, zwakte, feilen... woorden vinden voor de processen van verval en groei.
