Bij de ouderengym in het wijkcentrum is er, geheel onverwacht, iemand overleden. Een van de meest vitale leden. Ze zou een keertje niet komen omdat ze aan haar staar geholpen zou worden en daarvoor in de plaats kwam het bericht dat ze dood in haar stoel was gevonden. Het is nu drie weken later en de docente is duidelijk van slag.- Dat blijft zeker wel gek, hé, dat ze er niet meer is? vraag ik.
- Hou er over op! barst ze los, het is zoooo raar! Ze lijkt nog meer aanwezig dan vroeger, dan weet je dat iemand een keertje niet komt en dat is oké, maar zij komt nooit meer! Dan moet ik echt moeite doen om niet de hele boel aan de wilgen te hangen, potverdorie, fucking hell, wat stelt het allemaal voor, denk ik dan.
Aanwezig, meer aanwezig terwijl het er niet is: daar gaat de filosofie van Roy Sorensen over (zie blogje (n)IK(s) , December 2010). Het leven lijkt wel een voordurende tocht, waar je leeft met wat er niet meer is, er nooit geweest was, soms, zou je denken, wanneer mensen verdwijnen uit je leven en alle banden los lijken te hebben gesneden. Leven met gemis, met illusie, met herinnering: dat wat er actueel is, is soms zo goed als niks...
- Ja, dat is de opgave hé, zei ik braaf terug. Om zo iemand toch in je herinnering mee te nemen en eigenlijk toch ook een beetje in de kring aanwezig laten zijn. Zo leeft ze dan toch voort...
- Daar heb je wel gelijk in. Maar ik vind het verrekte moeilijk.
Braaf, noem ik me zelve dan ook. Je spreekt iets uit van geloof en verzoening en continuïteit die er in het leven van de geest altijd is. Maar het dagelijks leven vertoont breuken, de dood, verlies en gemis. En dat is verrekte moeilijk.
