Ik kwam Sevilla in per bus, over land. In de avond die viel zag ik de stad liggen, alsof het een neergevallen stukje melkwegstelsel was, al die lichtjes in de leegte van het land. Maar vandaag begreep ik ineens dat Sevilla niet vanuit het land leeft, maar vanuit de zee! Deze stad is groot en bloeiend geworden doordat het de havenstad was waar vanuit Columbus is weg gevaren op zoek naar de Nieuwe Wereld. Hij zocht Indie maar hij vond Amerika, en stukken Zuid Amerika en nog meer lappen grond, nieuwe stukjes aarde.Sevilla is dus de eerste en enige hoofdstad van een wereld-land geweest. In de gouden tijd, van het begin van de 16 e eeuw en dan drie generaties lang, kwam hier de hele wereld onderhandelen, men verdrong zich om mee te mogen op een van de schepen die vanaf de rivier de oceanen op gingen. Later werd de rivier onbevaarbaar en stortte de economie in. Dat vormt dus het genetisch materiaal van de huidige Sevilliaan: dynamiek, willen ontdekken, een soort vanzelfsprekende flair en elegantie en levenslust, nieuwsgierig.
Het kwartje viel door mijn bezoek aan de Casa de Pilatos, het enige en grootste stadspaleis van Sevilla. De sleutel van de constructie van dit paleis is een vrouw geweest, Dona Catalina de de Ribera, de tweede vrouw van Enriquez de Ribera, een dynastie die rijk is geworden door de ontdekking van Columbus van Amerika. Colmbus zijn beste vriend, degene die hem heeft aangespoord om op weg te gaan, was trouwens een Franciscaanse monnik, las ik ergens.
Het is een fantastische plek, waar plaats is gemaakt voor archcitectuur van de islamitische Mudajarstijl, de hele beneden verdieping is betegeld met allerlei verschillende tegels in blauw-groene tot paarse tinten, het bezit de grootste verzameling aan diversiteit van tegels ter wereld, en ook de Italiaanse renaissance en invloeden van de christelijke gotiek zijn er overal, in tegelwerk, bouw, het ontwerp van de twee binnentuinen, in volkomen harmonie met elkaar aanwezig. Deze familie heeft voor het eerst klassieke beelden uit de oudheid naar Sevilla gebracht en ook die zijn op een organische wijze in het paleis opgenomen.
De plek mengt met een grote vanzelfsprekendheid al deze invloeden ineen. Ik zat op een bankje tegen de tegels aan van de patio en keek hoe twee meisjes op een stellage bezig waren met het hoofd van de bijna drie meter hoge wit marmeren Pallas van Athene met watjes, tandenborstels. Ze wreven haar gezicht schoon. Van Athene ! : de godin van de strijd en van de wijsheid. Twee Sevillaanse meisjes van nu streelden als het ware de wijsheid uit de oudheid zelve...Wijs is het om plaats te kunnen maken voor veel verscheidenheid. Dan opent zich een Nieuwe Wereld: Delf mijn gezicht op, maak mij mooi...
