Gele narcissen, hyacinten, witte krentenbloesem, magnolia-tulpenbomen, gisterenavond was het allemaal in vier dagen tijd ontpopt in het land achter de Beuningse dijken. Ik zat in oud roze licht op het strand, genoot opnieuw intens van de rivier, de boten, de vogelsporen in het zand en weer een 'tweet, tweet' van een nu onzichtbaar vogeltje. Ik dacht: morgen om deze tijd ben ik in Malaga. En nu is het zover: ik ben in Malaga, zoals exact twee jaar geleden en de zee is vanaf mijn bedje te zien!Heerlijk weer, die backpackersfeer, ik moet ervan lachen,'waarom lach je?', vroeg een meisje met een grote moderne bril op die nu in zijn, geloof ik. Ze kwam uit Canada, had enige maanden in Frankrijk gewerkt en had nu een korte vakantie in Spanje. Ik had niet eens door dat ik aan het lachen was. Onder mij slaapt een oudere man, eindelijk ben ik eens niet de oudste, en die vroeg aan me of ik een muzikant was.
Muzikant... nou, nee, dat niet, maar het is wel mijn laatste metafoor als ik denk aan het goddelijke (zie o.a. blogje musicofilia). Alle woorden weg, laat het swingen en zingen en dansen. Ik zou wel muzikant willen zijn, ik geloof heel erg in de muziek van het leven. En op dit moment hoor ik salsa, op het terras eten jongeren met grote fakkels in hun midden. Dat ga ik nu ook doen. Paella, mmmm, heerlijk, wat is het geweldig om weer op weg te zijn!
