I Always Will Remember

 De allerlaatste foto, gemaakt in NY.

Tussenlanding in IJsland. Een leeg land, 400.000 inwoners, zó kun je ook leven.

De allerlaatste dag. Die begon bij de East River, de BrooklynBridge over, Elizabeth Street Garden, eten in Chinatown, bij de fontein op Washington Square, eindigend bij een concert aan de Hudson River.

Ik begon op mijn relaxplek in de ochtend. Tegenover mij werd gebarbecued, bij de blauwe parasollen.

Ik hoorde I always will remember us this way. 

Ik dacht: en zo zal het zijn.

Mijmering; Actie en Contemplatie

 Het zijn mijn laatste twee volle dagen hier. Dan weer naar NL. Daarmee is het thema nu: De laatste keer dat…Ik kijk nu zeer bewust om mij heen. Ga ik dit allemaal weer niet meer zien? Al die verschillende soorten mensen, wereldjes,  enzovoort die in een voortdurende stroom, af en aan voorbij komen? Hier zijn heeft iets volkomen vanzelfsprekends voor mij. Maar een week bijna niemand zien en met niemand spreken, in mijn boshuisje ook. Daar kan ik óók lyrisch van worden.

De collage-app doet gek en tegenwoordig maak ik eerst collages, dat is de verwerking van een dag en typ er dan, al plaatsend,  tekst bij. Wellicht deze dagen dus geen blogjes meer, want ook het internet in mijn onderkomen doet het nog steeds niet goed.

Alvast terug naar louterende stilte, zonder woorden.

Deze vrouw heeft net haar gymschoenen in haar tas gedaan, en doet haar andere schoenen aan.

Zoiets, dus. 

New York is mijn ultieme plek van de actie. Mijn boshuisje de ultieme plek van de contemplatie.

Beide horen bij mij en vandaar dat ik eigenlijk moeiteloos van het ene in het andere overstap.

Wel al met enige weemoed, dat wel. Dat zit in de aard van dit beestje.

En dit is mijn uitzicht; Nu.

Metro-mozaïek. Typend in Bryant Park

Het metrostation bij TimeSquare heeft heel veel verschillende uitgangen. Ik werd aangetrokken door de twee gearmde mensen met feestmutsen op. Toch even kijken, al was het niet de uitgang die ik moest hebben. Zo vrolijk makend weer; al die figuren die  interacteren met de voorbijgangers.

Ik typ dit overigens bij de klaterende fontein in Bryant Park. Het internet haperde weer en ik herinnerde mij dat dit vorig jaar ook weleens gebeurde en ik dan hier naartoe ging en het combineerde met een lunch- lezing over literatuur in wat de Reading Room heet, waar je kranten en boeken kunt lezen, of een piano-optreden. Dat ga ik zo ook naar toe, aan de overkant van het grote grasveld.

 

Op de foto

 Dit meisje is totaal niet blij, als ze geweten zou hebben dat ik haar op de foto heb gezet. Ik verbaas mij steeds over al die ingewikkelde gevlochten kapsels , soms met vlechten tot over de heupen heen, en bij haar vielen de houten kralen bij haar oor op en hoe in elk knotje een gouden versiersel zat, met elke een ander ‘bedeltje’. Zoals bij de zilveren bedelarmbanden in mijn kindertijd, die kon je dan sparen. Om de een of andere reden mocht ik dit begerenwaardigs object niet van mijn ouders. Misschien om de bedeltjes van molentjes en klompjes die er vaak bijzaten.

Anyway. De man aan de overkant met dat petje op, richtte zijn mobiel en ze zei verontwaardigd: He’s making a picture of me! Meer tegen de Indiase vrouw met sluier naast haar, die zacht bevestigend knikte.

Toen deed ze iets wat ik bést wel gewaagd vond. Ze ging op de lege plek naast hem zitten en keek met opzet vrijpostig mee op zijn mobiel. Hij had niks door, en ging wéér half staan met zijn mobiel. Dit betekende dus dat hij een foto van míj́ wilde maken!

Zij hield haar hand voor de camera. Hij was verbaasd, ging weer zitten en daarna aan de andere kant zitten, om vervolgens de coupé te verlaten. Dit alles gebeurde dus zonder woorden. Een elegante manier van communicatie, die dus voor de omstanders geen enkele onrust geeft.

Het valt mij op hoezeer men gevoelig is voor non-verbale gebaren. Al twee keer stond iemand alvast op voor mij omdat deze zag dat ik aasde op het plekje (hij deed zijn mobiel alvast in zijn broekzak) en de andere keer omdat tot twee keer toe iemand mij nét voor was met een zitplaats.

Grappig om zélf dus object van fotografie te zijn. Waarom? De man heeft vaag Chinese trekken, misschien leek ik op een familielid ofzo?

Fotograferen zonder dat het opvalt, doe ik moeiteloos. Ik richt mijn iPad met een houding dat ik iets uitgebreid aan het lezen ben. En dan, gauw, klik!

Deze vrouw nam ik zonet op de foto wegens haar gigantische bos haar. Wel op foto’s gezien, maar nog nooit in het echt.

Salome

 Het internet bij mijn onderkomen haperde, dus nu typ ik laat in de middag bij Seaport, met dit uitzicht.

Gisteren eindigde de dag in Lincoln Center, waar alle podia en de grote discobal zijn opgeruimd om plaats te maken voor 2500 stoeltjes: Opera, met de producties van afgelopen jaar, die ook tijdens de live-uitvoering gestreamd konden worden. Er is dus een enorme kennis om het geheel goed in beeld te brengen. Ik keek naar Salome van Richard Strauss en de regisseur heeft zich laten inspireren door de films Eyes Wide Shut en The Shining. 

Heel horrorachtig en gruwelijk. Je kijkt eigenlijk naar iemand die gek is. Minstens Borderline, maar wellicht nog erger: want wie wil nou het hoofd van Johannes op een zilveren schaal hebben? Het staat zo dus in de Bijbel. De reconstructie hier is, dat zij door hem wordt afgewezen en dit de enige wijze is om hem toch nabij te krijgen.  Die gekte…ik kan daar niet goed tegen. Waarschijnlijk omdat ik zelf ervaren heb hoe machteloos je bent, als je geconfronteerd wordt met waanbeelden, die je dus nóóit kunt veranderen of herstellen. Het gaat uiteindelijk erom dat die ander haar gelijk wil hebben en  haar zin willen krijgen, verder is alles onbespreekbaar. Dat kan voortkomen uit een oprecht verlangen naar contact en verbinding… Maar wie niet kan loslaten, zichzelf altijd centraal stelt en niet kan relativeren, die maakt Leven zelf, onmogelijk.

In deze enscenering waren er op de achtergrond ook haar jongere zelven, die dan bijvoorbeeld bloedeloos de haren uit het hoofd van het popje trokken.

In het eerste beeld, klinkt er het getingel van een wiegenliedje en dan dit; nou dan weet je eigenlijk genoeg.

De duistere krochten van sommige binnenwerelden… Nee, dan liever dit.

East Village

De East Village in de Lower East Side, waar Thompkins Square Park hét centrale park is, heeft nog de vibe die in de West Village nu gegentrificeerd is, met keurig nette cafés en restaurants en boetiekjes enzo. Daar woonden vroeger de alternatievelingen en de kunstenaars en daar is Washington Square Park het centrum. Hier dus, nog vervallen panden, graffiti en bekladdingen en van die ‘duistere’ cafés waar je langsloopt, van die holen.

East Village heeft ook veel Community Gardens.

Eentje was opvallend, omdat je daar voedselresten kunt inleveren, die daar dus gecomposteerd worden. En ik kwam in die mooie tuin, waar ik eerder was, daar was rustige muziek gaande.

Tot slot stak ik de drukke verkeersweg over, aan de voet van de Williamsbridge en liep zó Chinatown in. Alwaar ik in mijn nieuwe favoriete eetgelegenheid nog nét een avondmaaltijd kon scoren. Alles sluit er om 20.00 uur.  Die bouillon vol met rundvlees ( de vegetarische kant van mij, bloeit niet in Chinatown) was sterk en krachtig.

Oud- Nieuw Centrum van Brooklyn

De twee tegengestelde krachten, die van de economie en het zakenleven tegenover de groei en rijkdom die van onderop komt; de aarde en de velen verschillende culturen en gemeenschappen die in Brooklyn hun thuis hebben gemaakt. Die grote zwarte naald, het hoogste gebouw in Brooklyn is vele Brookeniers een doorn in het oog. Een kantoorpand dat voor driekwart leegstaat.

Ieder doet haar ding. Dee Dee Bridgewater

Weer een helemaal vol park, Tompkins Square Park in de Lower East Side, in weer een gratis concert, één van de meer dan zeventig van SumerStage. Elke keer vind ik het zo leuk om te zien hoe New Yorkers gewoon hun eigen ding doen in de massa. En iedereen laat elkaar ook vrij. Ik denk dat New Yorkers nooit denken: wat zou een ander nou van mij vinden?, want wie is die ander? Binnen zoveel diversiteit is er geen één ander. Je kunt geen oordeel vellen over wie dan ook, want iedereen is anders, dus is iedereen gewoon maar zichzelf. 

Er was een moment dat iedereen om mij heen ook aan het lezen was, tijdens de muziek.

Naast mij was dat Plato en tegenover mij De Hobbit van Tolkien.

En toen spreiden drie mensen hun kleedje en die begonnen bloedserieus en vol overgave te kleuren in een eenvoudig kleurboek met afbeeldingen uit Pokemon.

Ik vond de zangeres ondertussen zó goed, dat ik er dichterbij wilde zijn. Zij heet Dee Dee Bridgewater en ik zie op YouTube dat zij een internationale ster is. Hier is het in San Francisco, maar het was dezelfde pianist die haar nu ook begeleidt. De interactie tussen die twee is geweldig.

Het heet ‘scatten’; dat zingen zonder woorden, al improviserend. Ze is daar erg goed in. Ik voelde de betekenis van woorden verdwijnen en plaatsmaken voor een universele taal van muziek.

You have beautiful skin

 

Toen ik twee jaar geleden midden in de nacht mijn weg in de metro zocht naar mijn onderkomen voelde ik mij meteen op mijn gemak. Geen enkel gevoel van onveiligheid. Toen ik aankwam bij Nathalie, die dus op had moeten blijven, was een van de eerste dingen die ze zei: You have beautiful skin. Misschien heeft dat meteen al de doorslag gegeven om mij in New York thuis te voelen. Zo’n opmerking zou in Nederland nooit kunnen; mijn huidskleur voelde lang aan als toch een soort van stoorzender, een ruis. Oók als vrienden dingen zeggen als: ‘Wat zeur je nou. Overdrijf je niet een beetje? Ik heb nooit een moment gedacht dat je een andere huidskleur hebt.’ Juist in hun onbegrip dat ik het toch tot een onderwerp van gesprek heb gemaakt én het een gesprek wordt. Want met iemand die ook een afwijkende huidskleur heeft van wit, daarmee heb je met een half woord genoeg. Je hoeft niet uit te leggen wanneer je iets voelt van … discriminatie (?)…Dat is wellicht een te zwaar woord. 

Er zat in de metro een keer een man tegenover mij, zó zwart, dat had ik nog nooit gezien. Tot mijn verbazing werd hij op de foto lichter van kleur. Wat ik ook probeeerde met kleurcorrectie, hij kwam niet tevoorschijn, zoals hij was, want dan verdween hij en had hij geen gezicht meer.

Bijna symbolisch, zou je kunnen denken. Black Lives Matter, maar niet in de ontwikkelde techniek.

Zomaar wat willekeurige mensen uitvergroot uit mijn foto’s. Allemaal tinten bruin tot zwart, allemaal anders. Ook Alma (zie eerder blogje) zei: You have beautiful skin. Een voorbijganger riep een keer: I bet you are indegenous! Inheems dus; Indiaans. Nee, zei ik, I am Indonesian with Chinese. ‘Oké! You are beautiful, beautiful, beautiful! Lachend bedankte ik hem en dook de metro in.

Ik heb gedurende een metrorit mijn huidskleur vergeleken met die van anderen. Nu vielen me pas echt alle nuances en kleurschakeringen op. Bruin kan naar wit neigen, of kan van zwart afkomen, of is wat gelig. En de mijne? Ik zag inderdaad een héél kleine zweem van ook rood erin. Dat is waarschijnlijk gewoon verbranding van de zon op mijn bruin-gele huid. Er was maar één arm, waar ik dezelfde kleur als de mijne zag. Het bleek een jongen te zijn die stond, en toen ik zijn gezicht zag, meende ik Maori-ogen te zien.

In een Indianenreservaat, ik geloof van de Navajo, moest ik een keer vanuit de auto blijven zwaaien, het kon niet anders, want iedereen zwaaide héél enthousiast naar mij. In de winkel vlakbij bleek ik als twee druppels water op hun koningin te lijken.

Wél grappig om hier in New York helemaal nooit op te vallen. Ik voel me hier ook geen vreemdeling. Ik woon en leef hier niet, maar voel mij hier op een fundamenteler niveau meer thuis tussen de mensen.

Zomaar een dagje

 Deze familie kwam ook terug van het strand. Ik volgde ze, want ik was in een flaneerstemming; even niks om handen willen hebben. Zij bogen af, ik liep door.

Ineens was ik in een buurtje met allemaal laagbouw.

Met een Ghanees winkeltje met vlisco stoffen uit Helmond in Nederland in de etalage.

En nog meer Hollandse sporen. Dit is helemaal aan de andere kant van Bedford Avenue: vlakbij mijn eigen buurt.

Het was hier vroeger vast knus en sfeervol, met een eigen theater.

De kleuren van de kerken deden mij denken aan die op Fiji. Ik was daar ooit…wat was het, 35 jaar geleden ofzo?, en dacht: nu ben ik op een tropisch eiland en beleef hier de saaiste Zondag ooit. Het was er uitgestorven stil op straat.

Weer op de straat aangekomen, waar ik altijd de metro pak, Church Avenue, viel mij deze grappige etalage  op.

Ik haalde er Chinees: roasted pork with chinese vegatables, een bak vol, daar eet ik dan twee dagen van, voor negen dollar.

De dag begon met deze zonnebloemen.

In Central Park; Paard en wagen

Het werd wel tijd daarvoor: Bomen zien, groen meemaken; dus het werd urenlang een boekje lezen in  Central Park. Nu eens een ingang iets hoger richting The Upper West Side. Ik had gelezen dat dierenactivisten de koetsen met paarden weg willen hebben. Er is een incident geweest waar een paard door vermoeidheid door de benen zakte op het hete asfalt. Uit onderzoek blijkt dat meer dan drie kwart (!) van de New Yorkers het ermee eens is. Nu hebben de twee honderd koetsiers zich verenigd; waar moeten ze anders hun broodwinning vandaan halen?

Zo heeft alles twee kanten. Het geluid van de hoeven, de geur van paardenstront, de mooi versierde koets. Het vormt een oude, oude jeugdherinnering. We waren in Torremolinos in Spanje en ik bedelde, bedelde of wij ook zo’n ritje in een koets gingen maken. Eindelijk, op het einde van de vakantie gebeurde het. Zo’n groot genoegen op een zwoele zomeravond. En dan is er dat liedje:  Op een mooie Pinksterdag; …’ En maar schommelen en kijken naar de kont van het paard.’ Ik zie koetsiers, wegens het warme weer, hun paard met een natte doek verkoeling geven, er zijn ook grote stenen drinkbakken. Is er een mogelijkheid dat een paard het wel prima vindt om mensen genoegelijk te vervoeren? Of is het per definitie toch een soort van slavenarbeid in gevangenschap? En hoe zit dat dan met de dressuursport? Enfin.

Het was fijn liggen in het gras, kijken naar de eekhoorntjes, ik had het nog nooit gezien; hoe deze zich tegen de stam van een boom kunnen vastkleven. Het was op een plekje met uitzicht op allerlei verschillende bomen. 

Ja, ooit is elke boom, evenals alle glooiingen in het park, elk pad en de rotsen, bewust daar zo geplant en ontworpen. Er is één rotspartij die wél authentiek is, deze ligt ergens verscholen met een hekje eromheen. Hier hebben de oorspronkelijke bewoners nog op gewandeld; de indianen.

Imagine. Muziek is een immigrant

 De metrohalte bleek vlakbij het Dakotagebouw waar John Lennon woonde en voor de ingang is doodgeschoten. Er branden daar fakkels en ik heb nergens zoveel toeristen op het platform van de metro zien staan. Er was een mozaïek van wolken: dat lijkt mij een verwijzing naar de platenhoes van Imagine. In Central Park is een gedenksteen, waar altijd wel iemand Beatleliedjes speelt. Het was er nu vrij tam, eerder heb ik het meegemaakt dat alle mensen op de bankjes eromheen meezongen. 

Het thema van de grenzen die niet bestaan kwam s’avonds terug bij de muziekband die ook uitgenodigd was om het 400 jarig bestaan van New York te vieren. Eigenlijk zei de samenstelling van de band mij al genoeg; ik zag zoveel nationaliteiten. De gasten die optraden kwamen uit o.a.Columbia, Venezuela, Mexico, maar waren dus New Yorkers.

New York is immigratie, zei de bandleider in het begin; wij bestaan door de verschillen van velen.

En verder speelden ze de sterren van de hemel en het publiek, ook zó divers, was razend enthousiast.

PS

De steeds veranderende kleuren op de top van de Empire State Building, zo heb ik het nooit eerder gezien, leken mee te dansen tijdens het slotnummer.

Dominopark. Hidden Figures

En dan is daar ineens weer het zicht op de East River en Manhattan in Dominopark.

De weg naar de rivier toe:  Langs de overgebleven resten van gebouwen die laten zien dat dit vroeger een bedrijvig gebied was van de suikerindustrie. Maar nu is er een nieuwe speeltuin en een moderne architectuur.

Het is weer fantastisch ontworpen, vind ik. Het oude front van de voormalige suikerfabriek bewaard, de oude hijskranen als ornamenten, véél bankjes, zitjes, een grasveld en een lange promenade.

Met een overzichtsuitzicht van de Brooklynbridge met het Vrijheidsbeeld aan de horizon, de Manhattanbridge, Williamsbridge tot aan de Roosenveldbridge aan de andere kant.

Met de bus een stukje door het havengebied van Brooklyn, verboden verder voor buitenstaanders; vorig jaar mocht ik niet doorwandelen. Kennelijk bedoeld om mensen die in de haven werken vervoer te geven.

Uitstappen bij het metrostation waar ik vorig jaar altijd instapte. Weer een stukje gelegd aan de puzzel: Hoe aanvankelijk losstaande stukjes New York vlakbij elkaar blijken te liggen.

Bij de Deli op de hoek, aangetrokken door het woord ‘organic’, een hamburger met héél knapperige frietjes.

Om daarna af te dalen naar Brooklyn Bridge Park

 en de film Hidden Figures te zien. Waargebeurd, dat drie Afro-Amerikaanse vrouwen, nog in de tijd van de segregatie, een fundamentele rol hebben gespeeld in de ontwikkeling van de Amerikaanse luchtvaart.

Twee universa aan Bedford Avenue

 Hoe verschillend mensen kunnen leven, op dit hele kleine stukje aarde. De afgelopen vier weken heb ik het aantal Joden dat ik zag, op één hand kunnen tellen. Ik ben gewend geraakt aan de slordigheid en kleurrijkheid op straat, de muziek die uit auto’s en boxen schalt, ik eet graag crackers met gembersmaak. Twee jaar geleden at ik voornamelijk bagels, want die waren er ook in de buurtsupermarkten en Deli’s te koop in de Russisch-Joodse buurt waar ik toen was. Bagels zijn een Joodse uitvinding. Waar ik nu ben zijn nergens bagels te koop. Maar natuurlijk wel een kwartier verder, met de bus.

Een totaal ander universum. De felste kleur die ik zie is roze, alle vrouwen in zwarte rokken en pruiken op, veel achter kinderwagens. Ik stapte uit de bus omdat ik veel mensen uit de grote supermarkt zag komen.

Er zijn nergens kleine winkeltjes of rommelige goedkope warenhuizen, tot de nok gevuld met allerhande waar, wél veel grote gebouwen met schoolbussen erom heen. Ik zag één kledingzaak waar duurdere auto’s voorstonden en ik een vrouw met kinderen zag instappen met aankopen in tassen. De straten zijn schoon.

Ik liep Bedford Avenue af, over de snelweg. Aan de andere kant kennelijk een reisstation of afhaalpunt, want er wachtten daar mensen met koffers. En vlak daarachter, op een hoek een community garden.

Deze markeert de overgang naar een totaal ander universum, maar het is nog steeds Bedford Avenue in Williamsburg, Brooklyn.

Graffiti, terrasjes, trendy winkeltjes. Het is een favoriet gebied van Eloise van Oranje, die hier samen met haar moeder graag op zoek gaat naar vintage kleding, voor de winkel die ze samen runnen. Misschien ook zo geliefd omdat er hier veel straten zijn met een Europese maatvoering.