Het zijn mijn laatste twee volle dagen hier. Dan weer naar NL. Daarmee is het thema nu: De laatste keer dat…Ik kijk nu zeer bewust om mij heen. Ga ik dit allemaal weer niet meer zien? Al die verschillende soorten mensen, wereldjes, enzovoort die in een voortdurende stroom, af en aan voorbij komen? Hier zijn heeft iets volkomen vanzelfsprekends voor mij. Maar een week bijna niemand zien en met niemand spreken, in mijn boshuisje ook. Daar kan ik óók lyrisch van worden.
De collage-app doet gek en tegenwoordig maak ik eerst collages, dat is de verwerking van een dag en typ er dan, al plaatsend, tekst bij. Wellicht deze dagen dus geen blogjes meer, want ook het internet in mijn onderkomen doet het nog steeds niet goed.
Alvast terug naar louterende stilte, zonder woorden.
Deze vrouw heeft net haar gymschoenen in haar tas gedaan, en doet haar andere schoenen aan.
Zoiets, dus.
New York is mijn ultieme plek van de actie. Mijn boshuisje de ultieme plek van de contemplatie.
Beide horen bij mij en vandaar dat ik eigenlijk moeiteloos van het ene in het andere overstap.
Wel al met enige weemoed, dat wel. Dat zit in de aard van dit beestje.
En dit is mijn uitzicht; Nu.
