Het internet bij mijn onderkomen haperde, dus nu typ ik laat in de middag bij Seaport, met dit uitzicht.
Gisteren eindigde de dag in Lincoln Center, waar alle podia en de grote discobal zijn opgeruimd om plaats te maken voor 2500 stoeltjes: Opera, met de producties van afgelopen jaar, die ook tijdens de live-uitvoering gestreamd konden worden. Er is dus een enorme kennis om het geheel goed in beeld te brengen. Ik keek naar Salome van Richard Strauss en de regisseur heeft zich laten inspireren door de films Eyes Wide Shut en The Shining.
Heel horrorachtig en gruwelijk. Je kijkt eigenlijk naar iemand die gek is. Minstens Borderline, maar wellicht nog erger: want wie wil nou het hoofd van Johannes op een zilveren schaal hebben? Het staat zo dus in de Bijbel. De reconstructie hier is, dat zij door hem wordt afgewezen en dit de enige wijze is om hem toch nabij te krijgen. Die gekte…ik kan daar niet goed tegen. Waarschijnlijk omdat ik zelf ervaren heb hoe machteloos je bent, als je geconfronteerd wordt met waanbeelden, die je dus nóóit kunt veranderen of herstellen. Het gaat uiteindelijk erom dat die ander haar gelijk wil hebben en haar zin willen krijgen, verder is alles onbespreekbaar. Dat kan voortkomen uit een oprecht verlangen naar contact en verbinding… Maar wie niet kan loslaten, zichzelf altijd centraal stelt en niet kan relativeren, die maakt Leven zelf, onmogelijk.
In deze enscenering waren er op de achtergrond ook haar jongere zelven, die dan bijvoorbeeld bloedeloos de haren uit het hoofd van het popje trokken.
In het eerste beeld, klinkt er het getingel van een wiegenliedje en dan dit; nou dan weet je eigenlijk genoeg.
De duistere krochten van sommige binnenwerelden… Nee, dan liever dit.
