Ik was voor het eerst in de Bronx, één van de vijf stadsdelen van New York City en de enige die vast zit aan het vasteland; de rest dus van Amerika. Ik zag er twee moestuinen. De eerste bruiste van de energie, zó goed verzorgt, er liepen veel mensen van alles te doen, er kwam ook meteen iemand naar mij toe, die welkom zei, en aangaf dat ik overal kon kijken. Ze leek niet goed Engels te kunnen spreken, ze gebaarde meer, met een warme glimlach.
Er werd geoogst, drie mensen samen overlegden wat, bij de ingang kon je gratis wat meenemen, er was een grote kas, zaden werden opgekweekt, grote watertanks, composthopen.
Er was een poortje waar passiebloemen omheen kronkelden, overal zitjes, mensen dronken bij de ingang koffie.
Er waren genummerde bakken, maar eigenlijk was elk stukje aarde gebruikt, en van alles door elkaar, zoals twee tomatenplanten naast bramen.
En toen kwam ik op het einde van mijn wandeling nog een andere tuin tegen. Door het hek heen stond deze er niet zó stralend bij en ik zag in de verte witte vrouwen. De tuin is boven de metro gemaakt; de roosters erin zijn metroroosters.
Opvallend genoeg, zag de voorkant van de tuin er wél kleurig uit. Het kwam mij ook vaag bekend voor.
Maar bij de ingang besloot ik toch maar om niet naar binnen te gaan.
Toen ik thuis kwam volgde er iets van een ontknoping.
In mijn boek van 2022, dat ik vorig jaar heb gekocht en waar ik véél uit heb geleerd; The Intimate City; Walking New York van Michael Kimmelman, kom ik het volgende tegen:
Een heel ander verhaal, terwijl het nu lijkt alsof het door NYC is geïnitieerd. Het doet mij denken aan wat ik zelf heb meegemaakt. Samen met de bewoners in de wijk hadden we een fitnessruimte met toestellen en een gymclub gerealiseerd. Daar was heel wat onderhandeling en overleg voor nodig geweest. Toen ik als parttime-beheerder werd weg gesaneerd was het ineens de afdeling Sport, die dit tot stand had gebracht. Maar dit terzijde.
Er moet wél wat gebeurd zijn rondom die tweede tuin. Want ook de muurschildering ernaast is nu door grafitti beklad.
De moestuinen waren in tijden van COVID een oase en La Finca de oorspronkelijke organisatie van de laatste tuin, heeft ook een boerenmarkt met biologische producten vlakbij opgezet en lichtte mensen in over gezonde voeding. Zou die eerste moestuin die ik zag horen bij de oorspronkelijke iniatiefnemers? Zij
zetten in ieder geval wel de erfenis van La Finca voort.
PS : Blogger biedt een nieuwe functie aan, waardoor onderwerpen waarover ik eerder schreef nu ook gelinkt worden aan dit blogje… Dat dácht ik. Maar het blijkt nu dat er alleen verwezen wordt naar Google zelf. En nu weet ik niet hoe ik het ongedaan kan krijgen.
